Για να την κλείσουμεν την όλη σειρά...
Εν εξαναπία Νάπα μετά που τζίνη την νύχτα. Ψυχολογικά ήμουν εξουθενωμένη και η υπόλοιπη παρέα δεν είχαν καμία όρεξη να ξαναπαν μιας και δεν τους άρεσεν καθόλου το άθλημα του clubbing.
Όταν επιτέλους ξυπνήσαμεν από τον αιώνιο ύπνο του ξενυχτιού, κατά το μεσημέρι, αποφασίσαμεν να πάμεν μες το απογευματάκι στην παραλία του Μάλαμα για να εξερευνήσουμεν τις σπηλιές.
Προσωπικά, η παραλία Μάλαμα εν που τις αγαπημένες μου διότι αναλόγως δεν είναι γεμάτη κόσμο, η θάλασσα εν δροσερή, έχεις το ξενοδοχείο πιο πάνω που δικαιούσαι να αξιοποιήσεις το μπαρ και τις πισίνες και τέλος, είναι και οι σπηλιές.
Χάρηκα που είχα την παρέα μου, και που θα τους έδειχνα εκείνες τις μικρές σπηλιές που εξερευνούσα έχει από την ηλικία των εφτά. Μέχρι τις πρώτες δύο σπηλιές τους άρεσεν. Κάναμε κιόλας σοβαρή συζήτηση περι το αν βολεύκουν για να κάμνεις σεξ τζιμέσα - επίπεδο. Αλλά η τρίτη, που έκοφκεν κάπως μακριά, δεν τους έλκυσεν ιδιαίτερα έτσι μόνο εγώ και ο Αργύρης την εξερευνήσαμεν. Επιστρέψαμε πίσω με τις παλάμες μας και τις πατούσες μας γεμάτες γρατσουνιές.
Κατά τις έξι, αποφασίσαμεν να ενοικιάσουμεν βάρκα-ποδήλατο για τους τέσσερις μας, και ένα κανό για δύο. Ο κολλητός και η Έμιλη είχαν κυριαρχήσει την τέχνη της κωπηλασίας ενώ εγώ και ο Αργύρης πασχίζαμεν να κάμουμεν την βάρκα μας να ταράξει. Μα ήνταλως δουλεύκουν έτσι τα ποδηλατούθκια ολάν, επεταλούσαμεν με την ταχύτητα του λαγού και επηγέναμεν όπως την χελώνα.
Σε κάποια φάση ήρταν η Έμιλη και ο κολλητός και αποπειράθηκαν να ναυαγήσουν τον Τιτανικό μας - ακολούθησεν δραματική ναυμαχία... Εκάμαμεν μία ανταλαγή του πληρώματος κι έτσι εκαταλήξαμεν εγώ κι ο Αργύρης να κάμουμεν που leg exercises σε arm ones. Ε μα, εν να μεν δουλέψουμεν τζίνους τους μυεις, τι έξερσαις junkies είμαστε;
Εκάθουμουν και επαραπονιούμουν για την βάρκα ημίsh.. Το κανό εξόντωσεν μας. Εν είχα δύναμη να σηκώσω τα χέρια μου μετά που είκοσι λεπτά κουπί.
Ήταν και δυνατά τα κύματα βέβαια.
Τα οποία και μας έφεραν ακόμα μία περιπέτεια! Τα παιδιά στον Τιτανικό, είχαν παρασυρθεί πολλά έξω και όσο πετάλι και να έκαμναν απομακρύνονταν όλο και πιο πολλά.
Εμείς οι δύο κοπηλάτες εμείναμεν να τους βλέπουμεν και να χασκογελούμεν καθώς απολαμβάναμεν το παγωτούι μας πας την αποβάθρα - ευσπλαχνία μαξ. Επιάναμεν τους και τηλέφωνα που και που για να παίξουμεν ακόμα λίον με τον πόνο τους (μα τι καλοί φίλοι που είμαστε, φτου μας!).
Μετά που μία ώρα καθυστέρησεις, εκαταφέραν τα και ήρταν πίσω στην αγκαλιά μας. Ο δε υπεύθυνος του καταστήματος εφώναζεν μας πως αρκήσαμεν όι επειδή επαρασύραν μας τα κύμματα αλλά επειδή τάχα εβαρκούμαστουν να πεταλίσουμεν. Να πεις και κανείς, εν του εκάμαμεν και καμιά ζημιά αφού είμαστουν οι τελευταίοι που το ενοικιάσαμεν.
Ένα ξέρω, τα παιθκιά δεν εσώναν να περπατήσουν που το κάμε-κάμε ποδήλατον. Και οκέι, μπορεί να μεν νεν και τα πιο γυμνασμένα άτομα αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι εν σωστή η συμπεριφορά τους προς εμάς.
Είπα στην παρέα μου να μεν ασχοληθεί μαζί του, να μεν κάμουν καφκάν. Ήταν κουρασμένοι, και ένιωθα πως δεν άξιζεν να κουραστούν παραπάνω για κάποιον νευρικό. Ασχολήθηκα εγώ με τον υπεύθυνο και έκαμα τον να σιωπήσει με σωστά επειχηρήματα. Ένα πράμα που λατρεύω στο ότι εν να πάω νομικά είναι πως θα μάθω τον νόμο μου και δεν θα αφήνω κανέναν να με βάλει που κάτω εύκολα, είτε ήταν μία κατάσταση όπως τούτη είτε όποια νανε γενικά, πιστεύω πως το να γνωρίζεις τα δικαιώματα σου και το πως να τα διεκδικάς είναι που τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να μάθει κάποιος στην ζωή του.
Όπως εφέφκαμεν έσυρα του μια μπιχτή, "Ε καλά, ηρεμήστε, εν η πρώτη όξα η τελευταία φορά που εγύρισεν του κάποιου να πάει προς Λίβανο;"
Καλό σαββατοκυρίακο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου