The ordeals of the Napa Virgin - Part 3

Ήβρα την παρέα, αποφασίσαμεν να πάμεν Castle - ένα (καταπληκτικό) dance club αφού ήταν που τα λία ανοιχτά ακόμα. Έγινεν το σκηνικό που επεριέγραψα στο προηγούμενο ποστ με τζίνη να μου φωνάζει μες τον κόσμο και happily μετά που λίγη ώρα ήμαστουν μες το κλαμπ. Η παρέα μου ήταν της φάσης "Yeah let's do this!" αλλά απλά ηξέραν το και οι ίδιοι ότι ήταν τέλια όπως τα ψαρούθκια έξω από τα νερά τους.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση ένιωθα όπως τον Κόκκινο......

Είχαν κάμει ένα στριμωγμένο μπλόκκο σε μια γωνιά και έσουζαν την κκελέ τους χαλαρά στο ρυθμό της μουσικής.

Ενώ εγώ, που έτυχεν και ξαναείχα μια προ-εμπειρία με clubs (πέρκει που την παρέα μου - έξω η Σοφία - να έχω την πιο πολλήν) ήθελα να ξεδώσω, να ξεφαντώσω, να χορέψω, να μεθύσω,

Να επιστρέψω σπίτι θριαμβευτικά - AYIA FUCKING NAPA!!!!

να...να...να.... Να στα μούτρα μου.
Η Σοφία μας, είχεν μείνει μπάστακας και δεν με άφηνε να φύω που κοντά τους να πάω στο μπαρ να κάμω κανένα shot. Ούτε όταν της εζητούσα να πάμεν να δούμεν και άλλους ορόφους (το Castle έχει τρία κλαμπς μέσα του, ένα με current hits, ένα techno και ένα rnb/hip-hop) επειδή δεν μας είχεν μείνει πολύ ώρα, όι να λαλεί τζινή.
Η Μαίρη και ο φίλος της είχαν εξαφανιστεί, η Ιωάννα έκοψεν ο νους της και έφυεν που εμάς τους losers και ήβρεν ένα αγόρι και ετρίφκουνταν εχόρεφκεν αλλά εγώ η χαντή να έχω το ένα-πενήντα-δύο να μου κάμνει κουμάντο.

Σιχτιρίζω την (εχάθηκεν η βρισιά μες την έντονη μουσική του club...αλλά τέσπα) και πάω στο μπαρ και κατεβάζω δύο σφηνάκια πέρκει μου καλμάρω.

Ο λόγος που επιλέγω να πίνω σφηνάκια

Άμαν εν να φκω έξω, και εν να πάω κλαμπ, αρέσκει μου το mood που με φέρνει το ποτό, τζίνο το χαλαρό αίσθημα, με το κεφάλι σου να νιώθει σαν μια φούσκα και σαν να αιωρείται ξεχωριστά από το υπόλοιπο κορμί σου. Τζίνη η κατάσταση όπου η μουσική βουίζει δυνατά και τα χρώματα φαντάζουν πιο έντονα και όλα φαίνονται σαν ένα καλειδοσκόπιο.

Το απολαμβάνω, απίστευτα!

Με το όλο μου είναι

Δεν πιττώνω, δεν μεθώ. Αρέσκει μου να ελέγχω τον εαυτό μου. Απλά γίνουμε λίον tipsy. Εν οκέι, εν χρειάζεται να δικαιολογήσω άλλο τον εαυτό μου.

Κοιτάζω γυρώ μου και βλέπω πως ο Μεθυσμένος είχεν χαθεί δαμέ και ώρα - βασικά που την φάση που εμπήκαμεν μέσα. Κοιτάζω το κινητό μου, είχα λάβει τρία μυνήματα. "Έλα στο rnb" ελαλούσεν το τελευταίο. Εν να ήταν ψέμα αν έλεγα πως τίποτε δεν έτρεχεν με τον Μεθυσμένο. Εντάξει, ήταν ένας πολλά καλός φίλος που είχαμεν έρθει αρκετά κοντά και συζητούσαμε για διάφορα προβλήματα (μου) αλλά οι επαφές μας ήταν περιορισμένες σε αυτές του facebook - μετρημένες φορές είχαμε βρεθεί από κοντά.
Ρίχναμεν κάποιες ατάκες ο ένας στον άλλον που και που (όταν ήταν πολύ μα πολύ αργά την νύχτα, όταν τα αίματα των νέων βράζουν - λολ) αλλά ως εκεί. Και οι δύο ξέραμε πως δεν θα δούλευε. Τον Σεπτέμβρη έφευγε Ελλάδα για σπουδές.

Κάπως έτσι λοιπόν πέρασε μία ώρα (ποιός πάει Νάπα για να διασκεδάση μόνο μία ώρα;!). Άλλαζα ορόφους, χόρευα τρελά με τον Μεθυσμένο, πετύχενα άτομα από την παρέα μου (η οποία είχεν χωριστεί τελικά) και χόρευα μαζί τους, είδα συμμαθητές μου, είδα γνωστούς. Αλλά να σου πω κάτι, άκουσα τόσες ιστορίες που τόσες κορούες ότι όποτε παν Νάπα έρκουνται πάνω τους λυσσασμένοι αρσενικοί και τζίζουντες ποτζί ποδά και κάπως είχα φοβηθεί ότι το ίδιο θα συνέβαινε και σε εμένα. Τίποτε. Κανένας δεν με πλησίασε.
Ίσως να ήταν το κλαμπ, ίσως οι στερημένοι συχνάζουν αλλού.
Ίσως να ήταν το γεγονός ότι ήμουν περικυκλωμένη που την παρέα του Μεθυσμένου και τελικά ο τρελός εκατάφερεν να φέρει εις πέρα την αποστολή του να με προστατέψει.
Ίσως εν επειδή δεν προ(σ)καλώ τα αγόρια να έρθουν να τριφτούν πάνω μου. Ίσως αποθώ τους επειδή εγώ στα κλαμπς απολαμβάνω την μουσική και χορεύκω με την ψυχή μου.

Δεν ξέρω τι λες εσύ, εγώ πιστεύω πως χορεύω απίστευτα σέξυ, απόρω πως μου αντιστέκονται :Ρ

Κάπους στις τρεις έστειλα σε όλους μήνυμα ρωτώντας τους αν θέλουν να βρεθούμεν ούλοι στο Μάλαμα που είχαμεν κανονίσει ότι ήταν να πάμεν για να δούμεν τα αστέρια. Η Σοφία στέλνει μου αμέσως απάντηση, "Ti ennois?? En tha fiumen mazi?". Λαλώ της οτι αν δεν καταφέρουμεν να βρεθούμεν ούλοι μαζί ότι εν ναν ο τελευταίος προορισμός. Είχαμε στη διάθεση μας τρία αυτοκίνητα, είμασταν συνολικά δεκατέσσερα άτομα, ούλοι χωρισμένοι και σκορπισμένοι ποτζί ποδά μες σε ένα τριώροφο κτίριο φίσκα στον κόσμο.

Δεν ξέρω πως είναι η Αγία Νάπα μόλις κλέισουν τα κλαμπς στις τέσσερις (δυστυχώς δεν εκατάφερα να το βιώσω για τον λόγο που θα ακολουθήσει πιο κάτω) αλλά πίστευα πως θα εγίνουνταν ένα παναΐρι με ούλους τους μεθυσμένους να ξεχειλίζουν από τα κλαμπς και να γεμίζουν τους δρόμους. Ο καθένας είχεν παρκάρει σε διαφορετικούς τόπους. Πίστευα πως θα ήταν δύσκολο να συντονιστούμεν έτσι πρότεινα μία λύση.

"Oiii en na vrthme ulli mazi!" η αυταρχικότητα της επιστρέφει. Πολλά υποτακτικά ερώτησα που και πότε θα βρεθόμασταν όλοι μαζί. Καμία απάντηση για κανένα δεκάλεπτο. Παίρνω πρωτοβουλία.

"To club klini h wra 4, na vre8umen po3o, jiame pu embikamen". Ο Μεθυσμένος ερώτησεν με αν εν ούλα εντάξει, μες την βουή της μουσικής, που να κάθουμε να του εξηγώ, απλά του έκανα το OK-sign, χαμογέλασα και συνέχισα να λικνίζομαι στο νέο γοργό ρυθμό που είχε ξεσηκώσει τα μεθυσμένα πλήθοι - ήταν η τελευταία ώρα και οι DJ τα έδιναν όλα.
Ξαφνικά ο Μεθυσμένος σταμάτησε να χορεύει, έμεινε ακίνητος και με κοίταζε έντονα στα μάτια. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι μάλλον εγώ η ίδια ήμουν πιο μεθυσμένη από τον ονομαζόμενο Μεθυσμένο. Πως μάλλον, ο Μεθυσμένος είχεν τελικά ξεμεθύσει εδώ και ώρα. Σταμάτησα κι εγώ να χορεύω, έμεινα να του ανταποδίδω το βλέμμα. Τύλιξε το χέρι του γύρω από την μέση μου και με τράβηξε κοντά του, ακούμπησε το μέτωπο του πάνω στο δικό μου, έκλεισε τα μάτια του και μετακινηθηκε με μικρές ταλαντεύσεις δεξιά-αριστερά, σε πολύ αργό τέμπο. Χορεύαμε slow στον πιο άκυρο γρήγορο ρυθμό, ενάντια στην ασφυκτική μάζα. Όταν επιτέλους σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε κατάματα, το χρώμα των μελισσιών ματιών του έμοιαζε με λιωμένο χρυσό, είχε πολύ καιρό να με αντικρίσει κάποιος τόσο παθιασμένα.
Ξεροκατάπια.
Ήθελα θάρρος...

Τον αρπάζω από το χέρι και τον καθοδηγώ προς το μπαρ. Το κινητό μου δονήθηκε, "Pu isee??". Παίρνω μία βαθιά ανάσα και της πληκτρολογώ στα γρήγορα την τοποθεσία μου. "?????????" Λες και μόλις της είχα πει ότι είχα πάει Πάφο.
"Panw mana mu, jiame pu exorefkamen stin arxi".

"Ένα shot tequila" το είχα δει σε μία ταινία και πάντα ήθελα να το δοκιμάσω - body shot. Κοίταξα σκανδαλιστικά τον Μ. καθώς ο μπαρμαν έφερνε το σφηνάκι.
"Pu???" άτε τωρά με το Xαλασμένο GPS, να σου σπάζει τα νεύρα ακόμα και στις πιο potential στιγμές....
"Imaste konta stin platforma tu dj. Gire4e mas k en na mas evris" ε μα πιον δηλαδή! Έκλεισα το τηλέφωνο.
"Για εμένα;" με ρωτά χαμογελώντας. Ήδη ήξερε την απάντηση
"Όχι απόψε κ. Οδηγέ," παίρνω στο ένα χέρι το λεμόνι και στο άλλο την αλατιέρα. Με αδέξιες κινήσεις καταφέρνω να σχηματίσω το αλμυρό μονοπάτι πάνω στο λαιμό του. "Εσύ απλά θα βλέπεις", ψιθύρισα καθώς του σφράγιζα το στόμα με τη φέτα λεμονιού.

Τα body shots είναι αρκετά τολμηρό φλέρτινγκ. Κι όμως, μου άρεσεν ιδιαίτερα η συγκεκριμένη προκλητικότητα τους. Όταν τελειώσαμε γελάγαμε ντροπαλά και οι δύο.

Ένιωθα κάτι όμως να με ενοχλεί... Ήταν η συνεχής δόνηση στο παντελόνι μου. Δεν πρόλαβα να απαντήσω την κλήση. Στην οθόνη όμως είδα το εξής μήνυμα από τη Σοφία:

"N na fiumen ulli Tora! Ela stis skales pu en I isodos tis disco!! R"

Εν έχω ιδέα τη εν τζίνο το R στο τέλος... Πιάνω την τηλέφωνο. Εν εκατάλαβα τίποτε μες τη φασαρία. Εξεχώρισα μόνο τις προστακτικές κουβέντες της, φάση "Έλα τωρά!", "Φέφκουμεν", "Μαζί σου ή χωρίς!", "Τωρά!".

Εφούντωσα τζίνη την ώρα! Απίστευτα! Μα ποιά ενόμισεν ότι ήταν δηλαδή;! Εγώ ήρτα Νάπα να διασκεδάσω, εν είμαι υποχρεωμένη να της δίνω λογαριασμό...

"Εν να πάω να έβρω την Σοφία και τους άλλους"
"Οκέι, εν να παω κι εγώ να έβρω τους δικούς μου. Συναντιόμαστε έξω"

Όταν έφτασα στο σημείο που μου είπεν η άλλη, δεν βρήκα κανέναν. Αγχώθηκα! Λες να είχαν φύγει χωρίς εμένα; Στα χείλη μου όμως είχε σχηματιστεί ένα δαιμονικό χαμόγελο όταν ψηλάφισα στην τσέπη μου τα κλειδιά του διαμερίσματος.

Ξαφνικά κάποιος με ακούμπησε στον ώμο. Γυρίζω πίσω και βλέπω τον κολλητό μου μαζί με την Έμιλυ, την Ιωάννα και τον Αργύρη. Βασικά όλη η παρέα εκτός τη Σοφίας και το τσιράκι της τη Μαίρη. Γεμάτη απορία ρώτησα αν είχαν δει τη Σοφία. Ένα θα σου πω.... Είδες την κυρία τι κόλπα μας κάμνει;!!!! "Έλα δαμέ τωρά" ημίshι μου "Εν ούλοι δαμέ" ημίshι μου. Μόνο τζίνη ήταν η εξαφανισμένη, οι υπόλοιποι ήταν χαλαροί και είχαν φκει έξω στο μπαράκι να περιμένουν μέχρι να κλείσει σε μισή ώρα το κλαμπ για να κινηθούμεν προς Μάλαμα.
Εξομολογώ στον κολλητό μου ότι με είχεν φέρει στα άκρα η Σοφία με την συμπεριφορά της προς εμένα. Και τσουπ, θωρώ την με την άκρια του ματιού μου να έρχεται δυναμικά κοντά μας.

"Που ήσουν εσύ;" κούνησε το χέρι της απειλητικά προς εμένα.
"Χαλάρωσε, όπου θέλω ήμουν. Και οι υπόλοιποι είχαν φύει"
"Εν να φύουμεν, ΤΩΡΑ!"

Οί! Αρνούμαι! Όι τωρά που έκαμα κατάσταση!!!!!

"Έλα ρε, μείνε άλλο κανένα μισάωρο μέχρι να κλείσει και πάμεν μετά Μάλαμα"
¨Φέφκουμεν τωρά!"
"Εσύ φύε, εγώ εν να μείνω με τους άλλους"
"Εν μπορώ να εξηγηθώ μαζί σου έτσι όπως είσαι" ροχάλισε αλαζονικά.

"Έλα να σου πω, μεν μου μιλάς εμένα έτσι σαμπώς και είμαι μεθυσμένη! Ήπια λίο αλλά μια χαρά συνεννοούμαι"

"Όι μάνα μου, είσαι μεθυσμένη και εσύ εν το καταλάβεις" άτε τωρά που εν να μας την πει και η Μητέρα Τερέζα.

Επειδή εκείνη αποφάσισεν ότι δεν της αρέσκει το ποτό και δεν θέλει να πίνει δεν σημαίνει πως είναι ανώτερη μας. Σαμπώς δηλαδή και είμαι αλκοολική και πίνω όλη την ανοιξιάτικη παραγωγή βότκας σε ένα βράδυ.... Προς πληροφορία της, ποτέ μου δεν είχα hangover!

"Πε μου τί ακριβώς θέλεις!"
"Ο φίλος της Μαρίας εβαρέθηκεν και εν να τον πάρω σπίτι του"
"Εν μπορεί να περιμένει μισή ώρα όσπου να τελειώσει και να πάμεν μετά ούλοι μαζί;"
"Όι κόρη μου! Έχει ώρα που εβαρέθηκεν το πλάσμα ένιγουέι"
"Ναι αλλά, ξέρεις που εν το Μάλαμα για να έρτεις μετά που εν να είμαστε εμείς τζιαμέ; Όι. Γι'αυτό περιμένετε μισή ώρα ώσπου να μαζευτούμεν ούλοι και πάμεν"
"Χέστηκα για το Μάλαμα, τέλειωνε θέλω να πάω σπίτι να τζοιμηθώ!"
"Για ήταν να έρτεις!"
"Έχω δουλειά αύριο, εν θα πάω πίντα!" δαμέ να πω ένα πόιντ! Πριν στο διαμέρισμα είχεν καταενθουσιαστεί και ήταν να έρκουνταν μαζί μας. Τωρά εθυμήθηκεν την δουλειά της.
"Έλα να σου πω, πιάστα κλειθκιά και φύε" ούτε αντίο εν της είπα, εγύρισα της την πλάτη και επροχώρησα προς το μπαρ, έκατσα πας το σκαμπό και επαράγγειλα δύο σφηνάκια τεκίλα.

"Έλα να σου μάθω να κάμνεις tequila shot" είπα χαϊδευτικά στον κολλητό μου που είχε έρθει να κάτσει στο πλευρό μου.

Μετά από δέκα λεπτά μας είχεν στείλει μήνυμα ο Αργύρης, που είχεν πάει μαζί με τη Σοφία, πως δεν εδέχονταν να τον φέρουν στο Μάλαμα (ο καημένος επίεν μαζί τους νομίζοντας ότι ήταν να έρτουν και τζίνες, εν είχεν ακούσει την κουβέντα πριν). Εθύμωσα ακόμα παραπάνω μαζί με την καρτάνα η οποία που το πείσμα της δεν εκαταδέχουνταν να κάμει μία εξυπηρέτηση του παιθκιού (ο Αργύργης ήξερεν το δρόμο για το Μάλαμα). Πάμεν με την Ιωάννα και τους υπόλοιπους δύο να βρούμε το αυτοκίνητο. Ξεκαρδιστική σκηνή! Εγυρίζαμεν ένα τέταρτο, ούλοι μας κάπως tipsy, να γυρεύκουμεν που είχεν παρκάρει.

Κάπου μες στο highway είχα συνειδητοποιήσει ότι είχα ξεχάσει τον Μ. Κοιτάζω στο κινητό μου και ήδη είχα μία αναπάντητη. Έπιασα αμέσως τηλέφωνο και απολογήθηκα.

"Πάμεν προς το Μάλαμα να δούμεν την ανατολή του ήλιου. Ξέρεις που είναι;"
"Εν έχω ιδέα..."
Έπειτα ακολούθησε μία απογοητευτική σιγή. Αναστεναγμός.
"Εν πειράζει. Βρεθούμαστε άλλη φορά..." οι άλλοι ήταν απασχολημένοι με μια συζήτηση τους, είχα ελάχιστο privacy, έστριψα προς το παράθυρο και χαμήλωσα τον τόνο της φωνής μου "Εσύ χάνεις βέβαια...εσκεφτούμασταν να κάμουμεν skinny dipping" σχολίασα παιχνιδιάρικα.
"Εν θα ξανακάμω το ίδιο τραγικό λάθος!" αστειεύτηκεν κι αυτός, έπειτα ερώτησεν με πως μου εφάνηκεν η βραδιά. Είπα του ότι ήταν ωραία... αν και θα προτιμούσα να ήταν καλύτερη...
"Ο Αντρέας εφάνηκεν μου πολλά καλό κοπελούιν, και ο Λοίζος είχεν πολύν χάζι! Πε τους ευχαριστώ που ήταν έτσι φιλικοί" ήταν οι φίλοι του που είχαμεν συναντήσει μες το κλαμπ.
"Έεεε! Εγώ?" παραπονιάρικο.
"Εσύ...εσύ....χμμμμμμ....." με νάζι βέβαια.
"Ναι;;;;;" κοίταξα γυρώ μου, με μία ενοχή απόλαυσης
"Γευστικότατος" γουργούρισα τσαχπίνικα καθώς το μυαλό μου είχε γεμίσει με την ανάμνηση του body shot.
"Μμμμ, και είμαι σίγουρος πως είσαι κι εσύ, κρίμας που δεν μπόρεσα να το επιβεβαιώσω"
"Ίσως την επόμενη φορά" μα τι παιχνίδι παίζαμε οι δυό μας, πως μας έφευγαν έτσι κουβέντες. Άκουσα κάτι γέλια από πίσω μου. Και προς μεγάλη μου ντροπή ανακάλυψα πως όλοι τους είχαν σιωπήσει και άκουγαν με προσοχή το εφηβικό μας flirtationship. "Πρέπει να σε κλείσω. Τα ξαναλέμε" καληνυχτευτίκαμεν και τέλειωσα την κλήση με το μάγουλα μου να καθρεπτίζουν κατακόκκινα στο καθρεπτάκι.
Άνοιξα το παράθυρο και άφησα τον κρύο αγέρα να με πολιορκήσει.

*****

Όταν φτάσαμε σπίτι ο Αργύρης μας άνοιξε την πόρτα. Η Σοφία και η Μαίρη είχαν κλειστεί μες το δωμάτιο των κοριτσιών. Κανένας, και κυριότερος εγώ, δεν ασχολήθηκε να πάει να τους μιλήσει. Πήραμε μαζί μας κάτι σεντόνια, εγώ βρήκα μία μεγάλη κουβέρτα φυλαγμένη στο δωμάτιο των αγοριών. Την τυλίχτηκα και όλοι ξεκαρδίστηκαν, ήταν λες και ένας άστεγος μαζί με μία αρκούδα κάνανε παιδί, και το δημιούργημα τους ήμουνα εγώ.
Την προηγούμενη νύχτα στην παραλία είχα ξεπαγιάσει, αυτή την φορά ήμουνα πανέτοιμη.

Κατευθυνθήκαμε προς την παραλία, κάτσαμε πας τα κρεβατάκια και σιωπηλοί βλέπαμε προς τον ορίζοντα. Κράτησα τα μάτια μου ανοιχτά με δυσκολία μέχρι που είδα τις πρώτες ηλιαχτίδες να σκαρφαλώνουν σιγά σιγά τον ουρανό. Έκλεισα τα βλέφαρα μου, όταν τα ξανάνοιξα σχεδόν ολόκληρος ο ήλιος είχε ανατείλει.

Έκανα την παρέα μου να ξαναγελάσει μιας και είχα καταφέρει να κοιμηθώ καθώς καθόμουνα πας τον βράχο (ναι, είμαι μαζόχα... είχεν καλύτερη θέα από εκεί παρά στα κρεβατάκια), περικυκλωμένη με την κουβέρτα-γούνα, όπως τον άθρωπο των σπηλαίων.
Χαιρετήσαμεν και κάτι ηλικιωμένους που ήρθαν να κολυμπήσουν έτσι πρωί-πρωί, όι μάshαλλας τους.

Όταν φτάσαμε σπίτι όλοι μας, κατασκοτωμένοι, απλώσαμεν να κοιμηθούμε, εγώ ακόμη τυλιγμένη την κουβέρτα.

Το πρωινό, περίπου η ώρα 10, ξύπνησα με τη φωνή της Σοφίας καθώς μιλούσε στο τηλέφωνο στην κουζίνα. Έπειτα άκουσα την πόρτα να κλείνει.

Και μέσα μου ένιωσα ένα κύμα ανακούφισης. Έτσι, να φεύγει!

Όπως είχα αναφέρει και σε προηγούμενο ποστ, δεν μου έστειλε κανένα μήνυμα να με ευχαριστεί...ούτε για το ότι εγώ οργάνωσα την όλη εξόρμηση, ούτε το ότι τους φιλοξένησα στο εξοχικό μας. Αγένεια και αχαριστία. Στ'ανάθεμα....