Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

Χτυποκάρδια στα... λάστιχα

WARNING: Αυτό το έντρυ σίγουρα θα έχει μερικά ορθογραφικά λάθοι ποτζί-ποδά επειδή δεν πρόλαβα να το διορθώσω. Είχα το καιρό στα drafts αλλά κάποτε έπρεπεν να το ποστάρω για να ξαναδώκω τέμπο σε αυτό το μπλογκ - σόρρυ που εχάθηκα.

Συνεχίζοντας από εκεί που μείναμε, ο Σεπτέμβρης μόλις είχεν ξεκινήσει (όπα, μα έκοψα πολλά πίσω τελικά! Πρέπει να στρωθώ στα έντρυς) με την νέα χρονιά είπα να κάμω κάτι για το οποίο οι ζωές πολλών ανθρώπων εδιακινδύνευσαν - να μάθω να οδηγώ!

Κάμνω έτο ένα-δύο-τρία μαθήματα, και ούφου, συνειδητοποιώ ότι όπως ο Άινσταϊν και ο Μπιγκ Μπαγκ Σέλντον, έτσι και εγώ, παρά τον τόοοοοοοοοοοοσο (δα) νου μου δεν μπορώ να τελειοποιήσω την τέχνη της οδήγησης (ήντα τελειοποίηση, δαμε ούτε καν -ποίηση ασπούμεν, πόσον μάλλον τέλειο- ημίsh).

Μα τι θώρε στον δρόμο και όι τις βιτρίνες. Μα τι clutch, ταχύτητα, άιστο, πεζίνα, clutch, δευτέρα. Μα τι χειρόφρενο. Μα τι θώρε τα σήματα. Μα τι μεν προσπερνάς αν η γραμμή δεν είναι διακεκομμένη. Πολλή δουλειά τούτο το οδήγημα. Πολλήν συγκέντρωση και πολλά βαρετό.

Με την δασκάλα μου όμως, όλα μέλι και γάλα. Γελάμεν, λαλούμεν τα αστεία μας, λαλεί με φρενοκομείο, αναλύουμεν την ζωή γυρίζοντας την Λευκωσία και τα περίχωρα της. Ήταν Πέμπτη, μπορεί και Παρασκευή, ήμουν μες το λεωφορείο μου και επέστρεφα σπίτι τελίως εξουθενωμένη. Η σκέψη ότι είχα μάθημα οδήγησης σε μία ώρα με κούραζε ακόμα πιο πολύ, ούτε καν να κόψω έναν ύπνο για θκιο ωρίτσες. Φκάλω την ιδρωμένη φανέλα του σχολείο, φορώ ένα απλό τανκ τοπ, λίον αποσμητικό, τα μαλλιά μου ήταν πιασμένα πάνω αλλά εφαίνουμουν όπως την κόρη της Ξαξού... Έ ολάν, σικκιμε.

Ακούω την πουρού κάτω. Βουρώ, πιάνω τα λεφτά, τα κλειδιά και το κινητό. Μπαίνω μες το αυτοκίνητο. Γειά σου. Γειά σας.

Μα, wait a minute...

Πάντα πριν που εμένα είχεν έναν μαλάκα που είχεν που την πρώτη ημέρα που μου έριχνεν σπόντες πλυμένες στο δηλητήριο, για το οδήγημα μου. "Εν να μας ττουμπάρεις σήμερα?", "Μα ακόμα συνεχίζεις και κάμνεις μαθήματα? Παρέτα ολάν".... κξξλκθξοιςξσκφκφκξ τα νεύρα μου.

Όμως τζίνη την μέρα τίποτε. Κανένα σχόλιο από το πίσω κάθισμα. Χμμ. Ύποπτο. Κατεβάζω τσας το καθρεπτάκι και θωρώ κάτι ξανθά μαλλούθκια και μαύρα γυαλιά, όλα να χάνονται στο χίλια-μέγκα-βατ χαμόγελο που μου έριχνεν το Εγγλεζούιν.

"Χαλόου" λαλεί μου. Εγυάλισεν το μάτι μου! Γυρίζω ούλη, έτσι στρίφκω το κορμί μου και με ένα (ολίγον creepy) χαμόγελο απαντώ του.
"Ο, χαλόου δέαρ". Συστηνούμασται.

Λαλεί μου η δασκάλα μου να ξεκινήσουμεν, ξερωκαταπίνω... Ότι "καλή" εντύπωση εκάμαμεν του κοππελουθκιού, θα εξαφανιστεί μόλις κατεβάσω τζίνο το χειρόφρενο.

Περνούν δέκα λεπτά.
Αριθμός τουμπαρίσματων: 0
Αριθμός θυμωμένων πουρούδων προς εμένα: 0
Αριθμός σταρταρίσματος: 0.

Πάμεν καλά, πάμεν καλά. Εκατάφερεν και η δασκάλα μου να ηρεμήσει για λίγο. Ξαφνικά, ξεκινά το εγγλεζούιν τις τίπικαλ ερωτήσεις για να ανοίξει κουβέντα. Πότε εν η εξετάση σου, πόσο χρονών είσαι, τι σχολείο πάεις κλπ κλπ. Εφκήκαμεν και συνομήλικοι.

Αλλά βρε όμορφο παιδί μου, ήδη όλο το multitasking μου είχε περιοριστεί στο οδήγημα και να σε κρυφοθωρώ που το καθρεφτούιν, τι μου αρκέφκεις συζήτηση τωρά... Δεν μου έκαμνεν η καρδιά μου να του πω "Οδηγώ, δεν μπορώ να κάμνω κουβέντες" και σαν κοινωνικό πλάσμα όσπου να τον αφήκουμεν σπίτι του είχαμεν αναλύσει τις αγαπημένες μας ταινίες. Όπως κατεβαίνει, όου μάι γκούτνες, είδα τον σε όλο του το μεγαλείο (αφαιρεσε πρόστυχο υπονούμενο και συνέχισε), εννοώντας: το κορμί του, το ανάστημα του, τα ρούχα του. Και ααατς, εφορούσεν στενό πουκάμισο σε γκρίζους χρωματισμούς και ενα τζιν γκρίζο. Δεν βλέπεις συχνά έναν νέο να είναι ντυμένος κάπως casual formal με το πουκαμισούιν του αλλά damn, it was sexy. Λεπτός, ψηλός, όι όι, κάμνει μας!

Έτσι όπως λαλούμεν πάι-πάι και γυρίζει και φέφκει, πιάνω το χέρι της δασκάλας μου και λαλώ της, "Πότε εν το επόμενο του μάθημα; Ξαναβάρμε μετά που τζίνον!". Κρυφοχαμογελά. Μετά από καιρό θα μάθω ότι η γεναίκα, δύο αγαπημένους μαθητές είχε εκείνη την εποχή: η πρώτη ήμουν εγώ γιατί εκάμναμεν το παναΐρι μας και είχαμεν γινεί φιλενάδες, και ο δεύτερος ήταν ο Εγγλέζος επειδή παρότι όσο και εκαταφέρναν να εξηγηθούν οι δύο τους, μου είχεν πει πως ήταν ο πιο ευγενικός, χαρούμενος και φιλικός. Καθώς κάποτε είχαμε μιλήσει για σχέσεις, και είπα της και τα δικά μου, από τότε είχε αποφασίσει να με κανονίσει με το παιδί.

Τρεις εβδομάδες μετά από εκείνη την συνάντηση, την ενημερώνουμεν, to her surprise, ότι τα είχαμε φτιάξει. Εννιά μήνες μετά... ένα παιδί γεννήθηκε!

JUST KIDDING!!!

Εννιά μήνες μετά, ακόμα είμαστε μαζί και η δασκάλα (με την οποία εκράτησα επαφή, ναι μετά που έξι μήνες μαθήματα και μία αποτυχημένη εξέταση εκατάφερα και έπιασα την άδεια, woohooo!) έκαμεν dibs να εν η δεύτερη κουμπάρα. Εννιά μήνες και πάμεν δυναμικά ερωτευμένοι για τον δέκατο όσο σαχλό και αν ακούγεται.

Ναι, i know, εν λίον σοκ τούτη η αλλαγή. Δαμε στο προχτεσινό έντρυ έκλαια και οδύρουμουν για τον άλλον. Υποτίθεται ήταν να έκαμνα catch up with the events αλλά οι εξετάσεις μου κτυπήσαν την πόρτα. Ήντα και τωρά που γράφω, έχω εξέτασει σε 5 ώρες, μαθηματικά FP2. Έρκεται καλοκαίρι όμως και κάμποσα εγίναν μες σε τούτους τους μήνες έχει που τον Σεπτέμβρη - εν να προσπαθήσω να τα γράψω όλα και να επαναφέρω πίσω το Μπλακ Κατ.

Για να μεν το κλείσω λίον άκυρα το έντρυ, το όνομα του νέου μας χαρακτήρα είναι Τζον. Μίστερ Τζον Ινγκλιsh.

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

You fell from my eyes

Άι σπικ Ίνγκλαντ βέρι μπέστερ ρε!

Ντιζ, ις παρτ του (ζα). Που δαμέ.

Μείναμε στο σημείο όπου επιστρέψαμεν που το Αμέρικα, πήγαμε στις κυπριακές αμμουδιές μας, εφάμεν απογοήτευση που τον Μιχάλη και μετά? Μετά ήταν η Αγιά Ναπα και το ξεΝΑΠΑρθένεμα. Μετά? Α ναι! Ήταν 7 του Σεπτέμβρη. Δύο μέρες πριν να ανοίξουν τα σχολεία, δύο μέρες μετά τα γενέθλια μου.

"Ήταν" να βρεθεί η παρέα για να πάμεν Πρωταρά, έτσι για τελευταία φορά πριν να ανοίξουν τα σχολεία. Όταν βέβαια με έπιασεν η Σοφία, ήμουν κάπως "Εεεεεεεεεε..." (αίγες μπλε!). Λαλεί μου "Άτε, και εν να έρτει ούλη η παρέα!". Χάτες λαλώ...
Ο αυτοκαταστροφισμός μου θα είναι το τέλος μου

Έχει από τότε, δεν την ξαναεμπιστεύκουμαι όποτε λαλεί "ούλη" η παρέα. Επειδή για την Σοφία, αντί 10 πλάσματα = Όλη η παρέα, είναι 3 πλάσματα = Όλη (η δική της) παρέα. Εκαταλήξαμεν μες το λεωφορείο, τζίνη, ο κολλητός και ο πανταχώ-hoe Μιχάλης.

Φτάνουμεν στην παραλία, και εγώ πάω και χώνουμε κάτω που την ομπρέλα με το (έναν τόνο) βιβλίο του Law (χίλιες σελίδες!!! Σοβαρά! Η πρώτη μου φορά που συναντώ βιβλίο με τετραψίο αριθμό σελίδων! Εν να έχει κάμποσα έτσι στο πανεπιστήμιο; Προετοιμάστε με που τα τωρά, να μεν μου έρτει ταμπλάς δηλαδή).
Η αυτοκαταστροφή που λέγαμε...

Όλοι οι υπόλοιποι επίαν και πηδηχτήκαν...μες τα γαλανά νερά του νησιού μας, πλάτσα πλούτσα πλιτς, Φκαίνει σε κάποια φάση η Σοφία, και πλησιάζει με, καρφώνει με το βλέμμα της το στήθος μου (εφορούσα tank top, μεν πάει ο νους σας στο βρώμικο χεχεχε), θκειά Βικτώρια, θυμάστε, ακουμπάτα με το χερούιν της, κάμνει τους ένα jingle (ε καλά, αν δεν επίεν ο νους στο βρώμικο πριν, φαντάζομαι επίεν τωρά και απλά δεν το σώζω γι'αυτό θα συνεχίσω όσο παράξενα και αν ακούγονται όλα)  και γυρίζει και λαλεί μου "Της αρφής μου εν πιο μαλακά και σούζουνται πιο πολλά"ακολουθόντας ένα χαμόγελο φάση είμαστε-φίλες-κολλητές-αυτοκόλλητες. Σοβαρά, γράφω την ατάκα της και εγώ ακόμα εν το πιστεύκω ότι έχει πλάσμα που φκαίνει του έτσι κουβέντα.. λάικ σίριουσλι.

Ήθελα τζίνη την ώρα να της αναλύσω, "Τα βυζιά που έχει η αρφή σου εν ψεύτικα! Κάθεται και σφίγκει τα με το σουτιέν που έχει βάτες πιο μεγάλες που το βυζίν της, κάμνει τα να πετάσουνται πάνω πάνω και να έρκουνται κοντά. Διά σου την ψευδαίσθηση ότι εν μεγάλα άλλα άμαν τα δεις που το πλάι εν μια σανίδα όπως τα δικά σου! Απλά τζίνης κόφκει παραπάνω ο νους της και κάμνει το ενώ εσένα έμεινεν σου το κόμπλεξ" Έτην και την μέθοδο... πας σε αρσενικόν!
Αφού εμείς οι γεναίτζες καταλάβουμεν το ψεύτικον το βυζίν που το μίλην, εν τζίνο που πετάσετται η καμπύλη λίον έντονα, και ξέρεις ότι εν επειδή το κουντά κάτι που κάτω. Δηλαδή, με ποιάν λογική η μιά η αρφή να εν ΑΑ και η άλλη "D"? Τέσπα, εν το εσχολίασα και άφηκα το να τζιλήσει.
(Σόρρυ, εν να σχολιάσω λίον παραπάνω, ΜΑ ΑΔΕ ΤΗΝ ΣΚΥΛΑ ΠΟΥ ΕΛΛΥΣΣΙΑΣΕΝ ΕΠΕΙΔΗ ΕΠΙΑ ΠΕΝΤΕ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΕΒΑΛΑ ΚΙΛΑ ΚΑΙ ΕΦΑΝΗΚΑΝ ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΑ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ! ΚΟΠΛΕΞΙΚΗ! Ε ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΗ! ΕΓΩ ΕΝ ΘΑ ΑΣΧΟΛΟΥΜΟΥΝ ΑΛΛΙΩΣ ΜΕ ΕΤΣΙ ΤΣΙΟΦΤΕΣ  ΓΑΙ ΤΑ ΒΥΖΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΑΚΥΡΗΣ ΑΛΛΑ ΑΜΑΝ..! )

Παράκληση προς την Beatrix: Αν συνεχίσει έτσι τούτη, εν να χρειαστώ εντατικά μαθήματα assassin που εσένα την μαστόρισσα. Που την μια εσύ με την κατάνα και εγώ με το τσεκούρι.
Συνεχίζουμεν.

Έπειτα είπεν μου τούτην την κουβέντα. Εγύρισα πλευρόν και έσφηξα τα δόντια μου. Στ'ανάθεμα. Να τελειώνουμεν να φαίφκουμεν..

Φκαίνουν και τα αγόρια, και έρκεται της άλλης όρεξη να πάμεν να πιάμεν κάτι σκουλαρίκια. "Άτε καττού, έλα! Έλα! Άτε έλα". Επία. Μπαίνουμεν μες το μαγαζί, εφάμεν κάμποσες ώρες να θκιαλέξει μεταξύ τριών σκουλαρικιών (έπιασεν τέσσερα τελικά), που τζίνα τα σιλικόνινα.


Οκέι, μπορεί να ήταν της μόδας μες τα 90s και αρχές των 2000s (επειδή η Κύπρος κόφκει ολίγον πίσω), ή άμαν είσαι 12 χρονών "ψαγμένη" μιτσιά. Σοβαρά, κατά την γνώμη μου, εν υπάρχουν πιο παναΐρίσιμα σκουλαρίκια! Τέλια χωρκαθκιόν. Τέσπα.

Είχεν και έναν μεθυσμένο εγγλέζο μες το κατάστημα (χεσούς - jesus - ασπούμεν, που το απόγευμα;), είδεν το ταττού μου πίσω στην πλάτη και άρκεψεν και εμάχουνταν κάτι αλλαουρνέζικα.. Πρέπει να ήταν ιρλανδός (εξού και το μεθυσμένος που η ώρα 6μμ) επειδή εν εφκαλα λέξη του τι μου ελάλεν! Εφτά χρόνια εφάν οι γονείς μου τόσα λεφτά για να μάθω αγγλικά και σοβαρά, εμιλούσεν μου (κάπως άγρια) και εγώ έμεινα και εθώρουν τον όπως τον κάττο (τυχαίο? Δεν νομίζω).
Γυρίζει ο υπεύθυνος του καταστήματος και λαλεί μου "Λαλεί ότι εν νεν καλό το ταττού σου. Ότι εν σου το εκάμαν καλά. Τώρα να το δω... Χμμ.. Μα που επίες και έκαμες το? Χάλια δουλειά. Έβαλεν σου το μελάνι πολλά βαθκιά! Έπρεπεν να έρτεις δαμέ.."

Άγχωσεν με!

Τωρά εν ηξέρω αν απλά εκίστησεν επειδή δεν έκαμα σε τζίνον, μιας και έσυρεν και μια κουβέντα φάση "Να έρτεις να σου κάμω ένα πιο μεγάλο που πάνω να στο χώσω" ή αν όντως ελάλεν την αλήθκεια. Απλά έφυα με το κεφάλι σκυφτό. Σιχτίρ.. εχαλάσαν μου και οι θκιό την μέρα και την διάθεση.



Εμπάσιγουέι, εξαιτίας της κυρίας που ήθελεν τα σκουλαρίκια, εχάσαμεν το λεωφορείο, αλλά το πρόβλημα εν ήταν μόνο τζίνο, όταν της ελαλούσαμεν εγώ και ο κολλητός ότι εν η ώρα τάδε που φέφκει, τζίνη ήταν κάπως, "ΌΙ, εν άλλο τζίνο! Άλλαξεν το ωράριο!!"

Κάπω έτσι, εβρεθήκαμεν να καθούμαστε στο πεζοδρόμιο τζιαμέ που εν η βασική η στάση, που εν η εκκλησία, και να καρτερούμεν το λεωφορείο για Λάρνακα. Όπως εκάθουνταν τζίνοι, εγώ εστέκουμουν, και έκαμα ένα πελλάρικο stand up comedy για να γελάσουμεν λίον και να χαλαρώσουμεν αλλά όπως φαίνεται δεν ήμουν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα έτσι η Σοφία και ο Μιχάλης (ο οποίος όλη μέρα επεριτριγύριζεν την Σοφία, και με αγνοούσε ΠΑΝΤΕΛΩΣ σε σημείο που όπως του εμιλούσα και έγραφεν με, άρκεψα και του ελαλούσα πόσο μαλάκας είναι και πόσο μου σπάζει τα νεύρα με την καινούργια του συμπεριφορά, αλλά obviously, που να με ακούσει αφού με έγραφεν στα ααα...φρύδια του) αποφασίσαν να κάμουν "wrestling" τζιαμέ πάνω στο κουγκρίν. Πόξω που το περίπτερο. Με έμενα και το κολλητό αγκαζέ δίπλα να βαστούμεν το φαναρούιν.

Βέβαια μεν φανταστείς τίποτε έτσι προφέσιοναλ ..
Ψευτοπράματα όπως τούτο..
(Οι φανς του είδους, πλις μεν με φάτε, keep in mind ότι 1. Είμαι κορούα, και 2. Αρέσκουν μου οι γάτες - αυτά τα δύο, ειδικά το τελευταίο, λένε αρκετά)


Κάπως όπως τούτο

Που εκατάληξεν σαν τούτο.....


Όκει αγαπητή μου, ξέρεις να κάμνεις σπαγκάτο. Εν νεν ανάγκη να ανοίγεις τα πόδια σου διάπλατα, φάση Ανοίξαμεν και σας περιμένουμεν, έτσι όπως εν ο άλλος που πάνω σου και να γελάς με τζίνο το γελούιν σου και τα "ΑΧ! ΜΗ! ΣΤΑ-ΜΑ-ΤΑ!" (τρου μετάφραση: ΘΕΛΩ ΤΟΝ ΜΙΣΤΕΡ ΝΤΙ ΣΟΥ! ΠΩΣ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ ΣΤΟ ΔΕΙΞΩ?!). Η αντίδραση μου κάπως..

Ντα χελλ!?! Daaaaamn gurl!!

Ο κολλητός έκαμεν τηλεπάθεια μαζί μου, αλλά επειδή τζίνος εν αντρέπεται ψυχήν γυρίζει και σχολιάζει τους "Παιθκιά, γαμηθείτε τζιόλας, ελεύθερα!".

Μπαίνουμεν μες το μπους, καθούμαστε πίσω πίσω. Ο κολλητός παράθυρο, εγώ δίπλα του να γέρνω πας την τζιλιούα του (πέρφεκτ πίλοου) προσπαθώντας να μεν κλείσω τα μάθκια μου που την κούραση, ο Μιχάλης στην άλλη άκρια, και η Σοφία.. πάνω του! Ανάλυσα προηγουμένως πως νιώθω άμαν παν κορούες και "κάθουνται" έτσι άνετα πας σε "φίλους" τους.
Σοβαρά, αν ήμουν αρσενικός και επίενεν καμιά να κάτσει πάνω μου, έτσι αναμεταξύ των κολωμερκών της ήταν να αφήκω τον Μέγα να αναδυθεί και ήταν να της δείξω το τί εστί ειλικρινά να κάθεσαι πάνω!
Άτε σαν καλό κοριτσάκι (ή αγοράκι, δεν έχουμεν κομπλεξ σε αυτό το μπλογκ) έλα στον Μέγα

Ένιγουέι, σε κάποια φάση έσυρεν της πικρόχολο σχόλιο ο κολλητός ότι τζίνη φταίει που αρκήσαμεν και πως ήταν τέλια ανοργάνωτη που δεν εκανόνισεν να ελέξει τα λεωφορεία και πως εν νεν υποχρεωμένη η μάνα μου που εν να κόψει ούλον το δρόμο ως την Λάρνακα για να έρτει να μας συνάξει.

POP QUIZ QUESTION!
Τι έκαμεν η Σοφία μόλις είδεν ότι έχανεν δύναμη και έλεγχο του γκρουπ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Έσυρεν δάκρυ.
Όπως τα μωρά του δημοτικού, που τ'αλήθκεια. Στάθου κόρη στο ύψος σου (1,50) και παραδέχτου το λάθος σου! Ο δε Μιχάλης, "Άτε ρε Μάνο! Μα ήντα μαλακίες λαλείς κάτι ώρες α!" περιτριγυρίζοντας το αθώο μας περιστεράκι με τα στιβαρά του μπράτσα, προσπαθώντας να την καθησυχάσει και να την προστατεύσει.

Sidenote: Μάνα μου την μάνα μου, την γέριμη την γενέκα, μετά που overtime, ήρτεν που την στιγμή που 1. Οι γονιοί του Μιχάλη, η μάμα του εν οδηγά την νύχτα και ο παπάς του είχεν τελειώσει πολύωρο χειρουργείο πριν κάτι ώρες, 2. Οι γονιοί του Μάνου, η μάνα του εν οδηγά και ο παπάς του έκαμνεν του κούτζια και αρνιόνταν να έρτει να μας μαζέψει, 3. Οι γονιοί της Σοφίας, έκαμεν μας να πιστέψουμεν ότι ήταν εξωτερικό αλλά που επία σπίτι της την επόμενη μέρα, είδα τον παπά της και έμαθα ότι εκείνος είχεν μείνει Κύπρο - Όμως! Όχι! Η κυρία ούτε ένα τηλεφώνημα δεν του έκαμεν! Εμείς είμαστε, όπως πάντα, τα θύματα..να τους εξυπηρετήσουμεν όλους.

Όπως οι άλλοι ήταν απασχολημένοι με τα "δικά τους", πολλά ψιθυριστά ανακοινώνω του κολλητού, "Εξεπέρασα τον. Εν τον θέλω πια. Με έχει αηδιάσει έτσι όπως εκατάντησεν" Με τζίνο το attitude του που έχουν οι πλείστει αρσενικοί, το "όποια μου κάτσει".

"Δόξασυν!" θωρούμεν τους ξανά, κάτι εμιλούσαν σιγανά και εκείνοι, εν μας επέρναν είδηση "Αρέσκει σου να κάμνεις τα πράματα πιο όμορφα μες το μυαλό σου, και στο τέλος ερωτεύεσαι τζίνη την λάθος εικόνα που έχεις δημιουργήσει. Προσπάθα σιγά σιγά, να το μειώσεις τούτο ειδεμή θα απογοητεύεσαι συχνά στη ζωή σου.."

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

When blogger and facebook mix

Είχεν που λες τις προάλες ένα πολλά έντονο θέμα με την χρονιά μου. Βασικά, φέτος που είμαστεν τελειόφοιτοι, μαχούμαστε να "συσπειρωθούμε" και να "οργανώσουμεν" διάφορα ιβέντς. Ένα από εκείνα είναι το καθιερωμένο boat party όπου 125 ρόκολλοι μπαίνουν μες σε μια βάρκα, χορεύκουν, γελούν, τσακώνονται, μεθούν και τέλος κάμνουν και ένα re-enact του Τιτανικού.


Ένας τρόπος για να μαζέψουμεν λεφτά ήταν να διοργανώσουν "πάρτυ" σε ένα ήδη κανονισμένο ιβέντ στο "Momo" (σοβαρά, πιο ηλίθιο όνομα εν ήβραν να το φκάλουν;! Μόμο φωνάζω τον shίλλο μου ασπούμεν). Η όλη ιδέα ήταν ότι θα επιέναμεν 100+ άτομα, να πληρώσουμεν εισιτήριο 15-20 ευρώ, εκ των οποίων τα 5 ευρώ θα πηγαίναν στο ταμείο της χρονιάς (και most likely άλλο πέντε στην πούγκα των οργανωτών που την χρονιά μας). Πολλά άτομα επιλέξαν να μεν παν επειδή τζίνοι που το εδιοργανώναν εν οι high-κλε και κάπως όλοι είμαστε καχύποπτοι μαζί τους λόγω των συμφερώντων που παίζονται, και επειδή το συγκεκριμένο κλαμπ έχασεν την δόξα του στα μάτια των 18χρονών+ και κάποιοι ελαλούσαν, καλύτερα να δώσουμεν πέντε ευρώ ο καθένας παρά 20 για ένα "ιβεντ τάχα να ενωθεί η χρονιά". Κιόλας, μερικοί που τουτους δεν αντρέπονται και κάθε φορά έρκουνται με νέες ιδέες για ιβέντς και πάρτυς, που οκέι, ήταν ωραία στην αρχή, αλλά σατσίν, επίαμεν μια, θκιο, τρεις, και σε ούλες τις φορές πάντα είχαμεν προβλήματα και πάντα οι πλείστοι δεν επερνούσαν καλά.

Πιο κάτω ακολουθεί τι ακριβώς έγραψεν ένας που τζίνους του high-κλε που επίαν, και λίον πολλά εν να δεις τι συμπεριφορά έχουν και γιατί κανένας δεν τους πάει. Επειδή πολύ απλά, άμαν δεν τους βοηθάς, άμαν δεν κάμνεις όπως το αρνούι ότι σου λαλούν, κατα την γνώμη τους δεν αξίζεις σαν άθρωπος και σου συμπεριφέρονται με τον πραγματικό τους εαυτό.

Προειδοποίηση, η παρακάτω παράγραφος είναι παντελώς κακογραμμένη με κίνδυνο να κλάψεις γαίμα, read at your own risk!

e kopelia 25 atoma na paenun ston party tis xronias sas eprepe na adrepeste oulloi os ton enan je osoi en irtan en tha exun kan apopsi gia to pu ena ginun epomena events je gia to boat party.A je an nomizete oti pame clubs je pkieronume je ena eshete eshis free boat party kamnete lathos ,osoi en irtan ektes AN ERTUN boat party ena balun parapano rialia.an nomizete pos emis e8elame na pamen MOMO ektes je en e8elamen na pamen allou kamnete lathos. areski mu pu oulloi lalite gia kati villus pu xorizun tin xronia je kanonizun pramata monoi tous alla jinoi oi villoi pu lalite oulloi itan ektes.je poto isheen ektes je topon ishen ektes to mono provlima en to xamilo IQ sas na siniditopiisete oti itan to party tu sxoliu sas je eginame rezili a je eprepe na erti to GCSCHOOL na mas di na ginume akoma pio rezili men ksananiksi to stoma tu kanenas sas na kami parapano gia tes epomenes fores pu jinus pu en irtan

Οκέι, πε με αθκιασερή που έκατσα να ασχοληθώ, αλλά είχα βαρεθεί τούτους ούλους τους δήθεν! Εθύμωσα, να έρκεται ο κάθε άκυρος με τα μάθκια ψαρκού και να με προσβάλει έτσι. Ο παπάς μου είπεν μου ότι έπρεπεν να σιωπήσω και να μεν έλεα τίποτα, όμως ολάν, εν νομικά που θέλω να σπουδάσω επειδή έχω μέσα μου τζίνο το σκουλούτζι που πεττάσεται όποτε δει αδικία! Έκατσα λοιπόν, και έγραψα ένα ποστ, φάση "Μπλακ Κατ".

Το ποστ μου το εδιαγράψαν - ναι, οι πέντε high-κλε που ελέγχουν το γκρουπ εκιστίσαν και εσβήσαν μου το μόλις είδαν ότι έπιανεν support αλλά μπορώ να πω πως με περηφάνια πολλά άτομα ήρταν την επόμενη μέρα στο σχολείο και με συγχαρήκαν, είπαν μου ότι εδιασκεδάσαν με τον ποστ μου και συμφωνήσαν μαζί μου πως το γκρουπ δεν θα έπρεπε να έχει λογοκρισία.


Ξεκινώ.

Ζωνιάστου.

Τούτο είναι απάντηση προς τον όνομα-ηλιθίου-αφερέθειν-για-να-μεν-με-πάρουν-με-τους-πυρσούς, του οποίου το ποστ εσβήστειν αλλά ούλοι επιάμεν το στα emails, αλλά και γενικά σε όποιους άλλους έχουν "άγριες ορέξεις" να κατηγορούν πλάσματα για το εχτεσινό μασκαραλίκκι. 
Όποιος διαφωνεί μαζί μου, παρακαλώ γράψε κάτω στα κόμμεντς την άποψη σου κι εγώ θα σε γράψω στα @@ μου που δεν έχω..

Το λοιπόν, ναι, εκαταλάβαμεν το, το πάρτι ήταν αποτυχία επειδή αρκετοί από εμάς δεν παρευρεθήκαμεν όμως αρνούμαι να έρκεσαι και να με προσβάλεις, και να με απειλείς! Έτσι για να εξηγούμαστεν, πρώτον, κανένας δεν ήταν υποχρεωμένος να παρευρεθεί στο event. Πριν να έρκεσαι να μας βρίζεις, έπρεπεν να κάτσεις πέντε λεπτά και να αναλογιστείς λόγους για τους οποίους κάποιοι από εμάς δεν μπορούσαν να έρτουν. Αλλά επειδή δεν καρτερώ πολλά από εσένα, εν να κάτσω να σου γράψω μερικούς εγώ:

1. Κάποιοι δεν έχουν μεταφορικό (δαμέ είμαι εγώ, ναι είμαι κούλουφος και ακόμα δεν έφκαλα άδεια),

2. Κάποιοι είχαν κάτι άλλο κανονισμένο τζίνο το Σάββατο,

3. Κάποιους δεν τους αφήναν οι γονείς τους,

4. Κάποιους δεν τους αρέσκουν γενικά τα κλαμπς,

5. Κάποιοι εν σε πολλά δύσκολη οικονομική κατάσταση και δεν έχουν λεφτά να πετάσσουν για το ότι μαλακία event σκεφτεί ο καθένας σας,

6. Κάποιοι δεν πήγαν επειδή ούτε η παρέα τους πήγε για ένα από τους πιο πάνω λόγους (ναι, μερικοί από εμάς δεν έχουν όρεξη να σπαταλήσουν λεφτά και ώρα για να περάσουν ένα βράδυ με πέντε-έξι κούλλουφους που τους αγνοούν),

7. Κάποιοι ζουν μες σε σπηλιές και επικοινωνούν με σήματα καπνού έτσι δεν έτυχεν να ενημερωθούν για το event.

Η λίστα πάει και ο καθένας μπορεί να προσθέσει ότι λόγο του στείλει ως θεία φώτιση το Άγιο Πεζούνι.
Και να ξεκαθαρίσω ένα πράμα, με έτσι τρόπο που μας μιλάς καρτεράς να θέλω να πιένω σε παρτι και σε events της χρονιάς μας και να θωρώ την αρχοντομουτσούνα σου! Εφτα χρόνια ούλοι μας είμαστουν ένα μάτσο γάροι που εκλεινούμαστουν στις κλικούες μας και φέτος ήρταν μερικοί οι οποίοι τωρά θυμήθηκαν ότι πρέπει να γινούμεν όλοι φίλοι, να πιάσουμεν χεράκια και να τραγουδούμεν το "Μ'αγαπάς, σ'αγαπώ" του Μπάρνευ ! Καρτεράτε ότι μες σε κάτι εβδομάδες εν να έχω ξεχάσει την άλλη που με εshυλλόβριζεν και εν να πάω και κλαμπ μαζίν της; 
Άτε σοβαρεύτου σε παρακαλώ και γίνε ρεαλιστής!

Καλή εφτομάαα