Βουρώ σε που τα πισώ

Ανοίγει παρένθεση. Ναι, κι αυτό, είναι ένα ποστ που ήταν χωσμένο για κάμποσο καιρό στα drafts. Η αλήθκεια να λέγεται, εν κάπως αναχρονιστικό, τούτα που θα διηγηθώ εξελίχθηκαν μες το καλοκαίρι ως και την πρώτη μέρα του σχολείου. Απλά πιστεύω ότι εν σημαντικό να πάρουμεν τα πράγματα με σειρά και μιας και σε πολλούς αρέσκουν οι ερωτο-ιστορίες μου, ιδιαίτερα με τον Κύριο Μιχάλη, πως να το κάμουμεν εν αναγκάιο να συνεχίσω τα επεισόδια που τζιαμέ που εμείναμεν. Κλείνει η παρένθεση.

Ο Μιχάλης όταν ήρθα από την Αμερική

Ήμουν που λες αγαπητέ ρίντερ, ένα μήνα στο Αμέρικα. Μπορώ να πω, η πιο μεγάλη αλλαγή που έκαμεν πάνω μου η Ου-Ες-Α ήταν ότι εκατάφερα μες την διάρκεια 30 ημερών και έβαλα 10 κιλά! Αμαρτία!! Θαύμα!! Κι όμως! Εν Αμέρικα τα γέριμα, εν γίνεται να πάεις και να μεν έρτεις πίσω διπλάσιος. Βέβαια στην περίπτωση μου, επία στέκα παιδίν-της-Αιθιοπίας και ήρτα πίσω νορμάλ. Φάε να φάεις που ούλα τα φαστφουντάδικα (προσωπικά αρέσαν μου τα Five Guys πιο πολλά απ'όλα), φάε να φάεις ούλα τα λιξιά που εν έχουμεν δαμέσα, φάε να φάεις μπέικον/μεταλλαγμένα φρούτα/βούτηρο/φυστικοβούτυρο/κόφλειξ-ουράνιο-τόξο, πιέ να πιείς τις Κοακόλες Cherry. Ήντα καλά και δεν επία που sugar coma!
Το πιο ωραίο όμως ξέρεις πιο είναι; Τα δέκα κιλά επίεν ούλα πας σε Βυζίν-Κώλο-Γάμπες. Ναι! Success! Θυμάστε τζίνο το:
".. Εν μιτσιά τα βυζιά μου. Τουλάχιστον έχω ωραίο πρόσωπο." 
και το:
"...εν μιτσιά τα βυζιά της (μιτσήν εν το μάτι σου ολάν!)..."

Ε το λοιπόν, εσκαρφαλώσαμεν που 32Β σε 34C!!! Χειροκρότημα πλις. Θενκ γιου, θένκ γιου.

Ήρτεν βέβαια και η θκια Βικτώρια και έκαμεν μου τα 34C σε Πάμελα Άντερσον.

Εν ηξέρω ήντα σκληροπυρηνική φυσική χρησιμοποιούν, αλλά το να μου κάμνει το φαρράγκι σε χαραγμούδα είναι για εμένα Nobel Prize material.

Τέσπα, εφκήκα εχτός θέματος, που λες, μόλις ήρτα που το Αμέρικα είπαμεν η παρέα να πάμεν Λάρνακα παραλία. Έκαμα είσοδο στις κυπριακές αμμουδιές με τα έξτρα κιλούθκια και τις καμπύλες ΜΠΑΜ-ΜΠΑΜ, το μαγιό που την θκια Βικτώρια, το μαλλίν το ombre, τα νέα σκουλαρικούθκια πας τον τρανό του αυτιού, το Αμέρικαν attitude και αξάντ - όοο γέα!!

Και έρκεται ο Μιχάλης, και κάθεται και θωρεί με που πάνω ως κάτω, Α-ΣΤΑ-ΜΑ-ΤΗ-ΤΑ. Να με γδύνει με τα μάτια του, ειλικρινά! Να μου λαλεί "Ουάου, μα, άλλαξεν σε πολλά η Αμερική", να βγάζω το παντελόνι για να μείνω με το μαγιό και να σχολιάζει "Όντως έshις κώλον τελικά" και να σύρνει ένα "Ούαου, μα εν έτσι μεγάλο το στήθος σου; Πάντα ενόμιζα ότι είχα πιο πολλίν βυζίν που εσένα, χαχαχα" (καρκάλα με πέρκει μου και γελάσω). Χωρίς περιπαίξιμον, όποτε έβρισκεν ευκερία ακουμπούσεν με ποτζί και που ποδά, και έσυρνεν υπονοούμενα. Γυρίζει ο Κολλητός με ένα ύφος, τζίνο το συνωμοτικό με το φρύδιν σηκωμένο, και σχηματίζει με τα χείλη του αθόρυβα το "Ελύσσιασεν". Κλείνει μου το μάτιν. Ούλον δικό μου. Έκαμα κι εγώ χαρούαν...

Ο Μιχάλης και η Μαίρη

Έρχεται σε κάποια φάση η Μαίρη, η Μαιρούλα, το Μαιράκι μας. Τζιαμέ που είχα τον άλλον λυσσιασμένο πάνω μου, και για πρώτη φορά σε ούλην τούτην την αυτοκαταστροφική διαδικασία να κερδίσω την καρδιά του Μιχάλη ένιωθα ότι μπορώ - άι καν ντου ντις..επίαν ούλα του.. ποπού.. Και τα μαγιό, και τα κιλά, και τα μαλλιά, και τα σκουλαρίκια. Μόλις έφκαλεν η Μαίρη τα ρούχα της και ηλιόλουσεν τζίνο το καραμελέ κορμί της που ήταν ελάχιστα περιτυλιγμένο με ένα γοητευτικό και λιτό μαύρο μπικίνι (και τζίνο που την θκια Βικτώρια), εγυάλισεν το μάτιν του Μιχάλη.

Και κάπως έτσι εκύλησεν η υπόλοιπη μέρα. Στην μιαν αγκαζέν την Μαίρη και στην άλλην εγώ. Έτσι ο κύριος. Παρτούζα ο κύριος..

Εν τα μπορώ τούτα, μετά που λιν ώρα, εγύρισα και έκαμα του κολλητού μιαν γκριμάτσα που σαμπως και εφκήκεν που το πάντρεμα της απογοήτευσης με την αηδία.

Μα να παίζουμεν αναπτήρα και να απαντά στην ερώτηση "Με ποιά που δαμέ θα ήθελες να έχεις σχέση;" και να δια τον αναπτήρα στην Μαίρη. Μετά να τον ρωτούν "Ποιά που δαμέσα θα ήθελες να ήταν η fuck buddy σου;" και να μου τον σύρνει εμένα. Άντε που δαμέ μωρή χωρχό!

Παρτ Μπι --> Σουν