You fell from my eyes

Άι σπικ Ίνγκλαντ βέρι μπέστερ ρε!

Ντιζ, ις παρτ του (ζα). Που δαμέ.

Μείναμε στο σημείο όπου επιστρέψαμεν που το Αμέρικα, πήγαμε στις κυπριακές αμμουδιές μας, εφάμεν απογοήτευση που τον Μιχάλη και μετά? Μετά ήταν η Αγιά Ναπα και το ξεΝΑΠΑρθένεμα. Μετά? Α ναι! Ήταν 7 του Σεπτέμβρη. Δύο μέρες πριν να ανοίξουν τα σχολεία, δύο μέρες μετά τα γενέθλια μου.

"Ήταν" να βρεθεί η παρέα για να πάμεν Πρωταρά, έτσι για τελευταία φορά πριν να ανοίξουν τα σχολεία. Όταν βέβαια με έπιασεν η Σοφία, ήμουν κάπως "Εεεεεεεεεε..." (αίγες μπλε!). Λαλεί μου "Άτε, και εν να έρτει ούλη η παρέα!". Χάτες λαλώ...

Ο αυτοκαταστροφισμός μου θα είναι το τέλος μου

Έχει από τότε, δεν την ξαναεμπιστεύκουμαι όποτε λαλεί "ούλη" η παρέα. Επειδή για την Σοφία, αντί 10 πλάσματα = Όλη η παρέα, είναι 3 πλάσματα = Όλη (η δική της) παρέα. Εκαταλήξαμεν μες το λεωφορείο, τζίνη, ο κολλητός και ο πανταχώ-hoe Μιχάλης.

Φτάνουμεν στην παραλία, και εγώ πάω και χώνουμε κάτω που την ομπρέλα με το (έναν τόνο) βιβλίο του Law (χίλιες σελίδες!!! Σοβαρά! Η πρώτη μου φορά που συναντώ βιβλίο με τετραψίο αριθμό σελίδων! Εν να έχει κάμποσα έτσι στο πανεπιστήμιο; Προετοιμάστε με που τα τωρά, να μεν μου έρτει ταμπλάς δηλαδή).

Η αυτοκαταστροφή που λέγαμε...

Όλοι οι υπόλοιποι επίαν και πηδηχτήκαν...μες τα γαλανά νερά του νησιού μας, πλάτσα πλούτσα πλιτς, Φκαίνει σε κάποια φάση η Σοφία, και πλησιάζει με, καρφώνει με το βλέμμα της το στήθος μου (εφορούσα tank top, μεν πάει ο νους σας στο βρώμικο χεχεχε), θκειά Βικτώρια, θυμάστε, ακουμπάτα με το χερούιν της, κάμνει τους ένα jingle (ε καλά, αν δεν επίεν ο νους στο βρώμικο πριν, φαντάζομαι επίεν τωρά και απλά δεν το σώζω γι'αυτό θα συνεχίσω όσο παράξενα και αν ακούγονται όλα)  και γυρίζει και λαλεί μου "Της αρφής μου εν πιο μαλακά και σούζουνται πιο πολλά"ακολουθόντας ένα χαμόγελο φάση είμαστε-φίλες-κολλητές-αυτοκόλλητες. Σοβαρά, γράφω την ατάκα της και εγώ ακόμα εν το πιστεύκω ότι έχει πλάσμα που φκαίνει του έτσι κουβέντα.. λάικ σίριουσλι.

Ήθελα τζίνη την ώρα να της αναλύσω, "Τα βυζιά που έχει η αρφή σου εν ψεύτικα! Κάθεται και σφίγκει τα με το σουτιέν που έχει βάτες πιο μεγάλες που το βυζίν της, κάμνει τα να πετάσουνται πάνω πάνω και να έρκουνται κοντά. Διά σου την ψευδαίσθηση ότι εν μεγάλα άλλα άμαν τα δεις που το πλάι εν μια σανίδα όπως τα δικά σου! Απλά τζίνης κόφκει παραπάνω ο νους της και κάμνει το ενώ εσένα έμεινεν σου το κόμπλεξ" Έτην και την μέθοδο... πας σε αρσενικόν!
Αφού εμείς οι γεναίτζες καταλάβουμεν το ψεύτικον το βυζίν που το μίλην, εν τζίνο που πετάσετται η καμπύλη λίον έντονα, και ξέρεις ότι εν επειδή το κουντά κάτι που κάτω. Δηλαδή, με ποιάν λογική η μιά η αρφή να εν ΑΑ και η άλλη "D"? Τέσπα, εν το εσχολίασα και άφηκα το να τζιλήσει.
(Σόρρυ, εν να σχολιάσω λίον παραπάνω, ΜΑ ΑΔΕ ΤΗΝ ΣΚΥΛΑ ΠΟΥ ΕΛΛΥΣΣΙΑΣΕΝ ΕΠΕΙΔΗ ΕΠΙΑ ΠΕΝΤΕ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΕΒΑΛΑ ΚΙΛΑ ΚΑΙ ΕΦΑΝΗΚΑΝ ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΑ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ! ΚΟΠΛΕΞΙΚΗ! Ε ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΗ! ΕΓΩ ΕΝ ΘΑ ΑΣΧΟΛΟΥΜΟΥΝ ΑΛΛΙΩΣ ΜΕ ΕΤΣΙ ΤΣΙΟΦΤΕΣ  ΓΑΙ ΤΑ ΒΥΖΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΑΚΥΡΗΣ ΑΛΛΑ ΑΜΑΝ..! )

Παράκληση προς την Beatrix: Αν συνεχίσει έτσι τούτη, εν να χρειαστώ εντατικά μαθήματα assassin που εσένα την μαστόρισσα. Που την μια εσύ με την κατάνα και εγώ με το τσεκούρι.

Συνεχίζουμεν.

Έπειτα είπεν μου τούτην την κουβέντα. Εγύρισα πλευρόν και έσφηξα τα δόντια μου. Στ'ανάθεμα. Να τελειώνουμεν να φαίφκουμεν..

Φκαίνουν και τα αγόρια, και έρκεται της άλλης όρεξη να πάμεν να πιάμεν κάτι σκουλαρίκια. "Άτε καττού, έλα! Έλα! Άτε έλα". Επία. Μπαίνουμεν μες το μαγαζί, εφάμεν κάμποσες ώρες να θκιαλέξει μεταξύ τριών σκουλαρικιών (έπιασεν τέσσερα τελικά), που τζίνα τα σιλικόνινα.

Οκέι, μπορεί να ήταν της μόδας μες τα 90s και αρχές των 2000s (επειδή η Κύπρος κόφκει ολίγον πίσω), ή άμαν είσαι 12 χρονών "ψαγμένη" μιτσιά. Σοβαρά, κατά την γνώμη μου, εν υπάρχουν πιο παναΐρίσιμα σκουλαρίκια! Τέλια χωρκαθκιόν. Τέσπα.

Είχεν και έναν μεθυσμένο εγγλέζο μες το κατάστημα (χεσούς - jesus - ασπούμεν, που το απόγευμα;), είδεν το ταττού μου πίσω στην πλάτη και άρκεψεν και εμάχουνταν κάτι αλλαουρνέζικα.. Πρέπει να ήταν ιρλανδός (εξού και το μεθυσμένος που η ώρα 6μμ) επειδή εν εφκαλα λέξη του τι μου ελάλεν! Εφτά χρόνια εφάν οι γονείς μου τόσα λεφτά για να μάθω αγγλικά και σοβαρά, εμιλούσεν μου (κάπως άγρια) και εγώ έμεινα και εθώρουν τον όπως τον κάττο (τυχαίο? Δεν νομίζω).
Γυρίζει ο υπεύθυνος του καταστήματος και λαλεί μου "Λαλεί ότι εν νεν καλό το ταττού σου. Ότι εν σου το εκάμαν καλά. Τώρα να το δω... Χμμ.. Μα που επίες και έκαμες το? Χάλια δουλειά. Έβαλεν σου το μελάνι πολλά βαθκιά! Έπρεπεν να έρτεις δαμέ.."

Άγχωσεν με!

Τωρά εν ηξέρω αν απλά εκίστησεν επειδή δεν έκαμα σε τζίνον, μιας και έσυρεν και μια κουβέντα φάση "Να έρτεις να σου κάμω ένα πιο μεγάλο που πάνω να στο χώσω" ή αν όντως ελάλεν την αλήθκεια. Απλά έφυα με το κεφάλι σκυφτό. Σιχτίρ.. εχαλάσαν μου και οι θκιό την μέρα και την διάθεση.

Εμπάσιγουέι, εξαιτίας της κυρίας που ήθελεν τα σκουλαρίκια, εχάσαμεν το λεωφορείο, αλλά το πρόβλημα εν ήταν μόνο τζίνο, όταν της ελαλούσαμεν εγώ και ο κολλητός ότι εν η ώρα τάδε που φέφκει, τζίνη ήταν κάπως, "ΌΙ, εν άλλο τζίνο! Άλλαξεν το ωράριο!!"

Κάπω έτσι, εβρεθήκαμεν να καθούμαστε στο πεζοδρόμιο τζιαμέ που εν η βασική η στάση, που εν η εκκλησία, και να καρτερούμεν το λεωφορείο για Λάρνακα. Όπως εκάθουνταν τζίνοι, εγώ εστέκουμουν, και έκαμα ένα πελλάρικο stand up comedy για να γελάσουμεν λίον και να χαλαρώσουμεν αλλά όπως φαίνεται δεν ήμουν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα έτσι η Σοφία και ο Μιχάλης (ο οποίος όλη μέρα επεριτριγύριζεν την Σοφία, και με αγνοούσε ΠΑΝΤΕΛΩΣ σε σημείο που όπως του εμιλούσα και έγραφεν με, άρκεψα και του ελαλούσα πόσο μαλάκας είναι και πόσο μου σπάζει τα νεύρα με την καινούργια του συμπεριφορά, αλλά obviously, που να με ακούσει αφού με έγραφεν στα ααα...φρύδια του) αποφασίσαν να κάμουν "wrestling" τζιαμέ πάνω στο κουγκρίν. Πόξω που το περίπτερο. Με έμενα και το κολλητό αγκαζέ δίπλα να βαστούμεν το φαναρούιν.

Βέβαια μεν φανταστείς τίποτε έτσι προφέσιοναλ ..

Ψευτοπράματα όπως τούτο..
(Οι φανς του είδους, πλις μεν με φάτε, keep in mind ότι 1. Είμαι κορούα, και 2. Αρέσκουν μου οι γάτες - αυτά τα δύο, ειδικά το τελευταίο, λένε αρκετά)

Κάπως όπως τούτο

Που εκατάληξεν σαν τούτο.....

Όκει αγαπητή μου, ξέρεις να κάμνεις σπαγκάτο. Εν νεν ανάγκη να ανοίγεις τα πόδια σου διάπλατα, φάση Ανοίξαμεν και σας περιμένουμεν, έτσι όπως εν ο άλλος που πάνω σου και να γελάς με τζίνο το γελούιν σου και τα "ΑΧ! ΜΗ! ΣΤΑ-ΜΑ-ΤΑ!" (τρου μετάφραση: ΘΕΛΩ ΤΟΝ ΜΙΣΤΕΡ ΝΤΙ ΣΟΥ! ΠΩΣ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ ΣΤΟ ΔΕΙΞΩ?!). Η αντίδραση μου κάπως..

Ντα χελλ!?! Daaaaamn gurl!!

Ο κολλητός έκαμεν τηλεπάθεια μαζί μου, αλλά επειδή τζίνος εν αντρέπεται ψυχήν γυρίζει και σχολιάζει τους "Παιθκιά, γαμηθείτε τζιόλας, ελεύθερα!".

Μπαίνουμεν μες το μπους, καθούμαστε πίσω πίσω. Ο κολλητός παράθυρο, εγώ δίπλα του να γέρνω πας την τζιλιούα του (πέρφεκτ πίλοου) προσπαθώντας να μεν κλείσω τα μάθκια μου που την κούραση, ο Μιχάλης στην άλλη άκρια, και η Σοφία.. πάνω του! Ανάλυσα προηγουμένως πως νιώθω άμαν παν κορούες και "κάθουνται" έτσι άνετα πας σε "φίλους" τους.
Σοβαρά, αν ήμουν αρσενικός και επίενεν καμιά να κάτσει πάνω μου, έτσι αναμεταξύ των κολωμερκών της ήταν να αφήκω τον Μέγα να αναδυθεί και ήταν να της δείξω το τί εστί ειλικρινά να κάθεσαι πάνω!

Άτε σαν καλό κοριτσάκι (ή αγοράκι, δεν έχουμεν κομπλεξ σε αυτό το μπλογκ) έλα στον Μέγα

Ένιγουέι, σε κάποια φάση έσυρεν της πικρόχολο σχόλιο ο κολλητός ότι τζίνη φταίει που αρκήσαμεν και πως ήταν τέλια ανοργάνωτη που δεν εκανόνισεν να ελέξει τα λεωφορεία και πως εν νεν υποχρεωμένη η μάνα μου που εν να κόψει ούλον το δρόμο ως την Λάρνακα για να έρτει να μας συνάξει.

POP QUIZ QUESTION!

Τι έκαμεν η Σοφία μόλις είδεν ότι έχανεν δύναμη και έλεγχο του γκρουπ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Έσυρεν δάκρυ.
Όπως τα μωρά του δημοτικού, που τ'αλήθκεια. Στάθου κόρη στο ύψος σου (1,50) και παραδέχτου το λάθος σου! Ο δε Μιχάλης, "Άτε ρε Μάνο! Μα ήντα μαλακίες λαλείς κάτι ώρες α!" περιτριγυρίζοντας το αθώο μας περιστεράκι με τα στιβαρά του μπράτσα, προσπαθώντας να την καθησυχάσει και να την προστατεύσει.

Sidenote: Μάνα μου την μάνα μου, την γέριμη την γενέκα, μετά που overtime, ήρτεν που την στιγμή που 1. Οι γονιοί του Μιχάλη, η μάμα του εν οδηγά την νύχτα και ο παπάς του είχεν τελειώσει πολύωρο χειρουργείο πριν κάτι ώρες, 2. Οι γονιοί του Μάνου, η μάνα του εν οδηγά και ο παπάς του έκαμνεν του κούτζια και αρνιόνταν να έρτει να μας μαζέψει, 3. Οι γονιοί της Σοφίας, έκαμεν μας να πιστέψουμεν ότι ήταν εξωτερικό αλλά που επία σπίτι της την επόμενη μέρα, είδα τον παπά της και έμαθα ότι εκείνος είχεν μείνει Κύπρο - Όμως! Όχι! Η κυρία ούτε ένα τηλεφώνημα δεν του έκαμεν! Εμείς είμαστε, όπως πάντα, τα θύματα..να τους εξυπηρετήσουμεν όλους.

Όπως οι άλλοι ήταν απασχολημένοι με τα "δικά τους", πολλά ψιθυριστά ανακοινώνω του κολλητού, "Εξεπέρασα τον. Εν τον θέλω πια. Με έχει αηδιάσει έτσι όπως εκατάντησεν" Με τζίνο το attitude του που έχουν οι πλείστει αρσενικοί, το "όποια μου κάτσει".

"Δόξασυν!" θωρούμεν τους ξανά, κάτι εμιλούσαν σιγανά και εκείνοι, εν μας επέρναν είδηση "Αρέσκει σου να κάμνεις τα πράματα πιο όμορφα μες το μυαλό σου, και στο τέλος ερωτεύεσαι τζίνη την λάθος εικόνα που έχεις δημιουργήσει. Προσπάθα σιγά σιγά, να το μειώσεις τούτο ειδεμή θα απογοητεύεσαι συχνά στη ζωή σου.."