The ordeals of the Napa Virgin - Part 2

Η συνέχεια...

Ήμουνα σε μια εκνευριστικά ανεπιθύμητη κατάσταση και δεν είχα ιδέα πως να θα έβγενα απ'αυτή. Μπροστά μου να εν ο Ψυχοπαθής πρώην να αγκαλιάζει την Σοφία και να χαζολογούν ενώ από πίσω μου να εν ο Μεθυσμένος "σωματοφύλακας" μου που τζίνη την ώρα επαραπονιούνταν ότι επείνασεν και πως θα πίενεν στο φαστφουντάδικο τζιαμέ απέναντι να πιάσει μια πίττα σουβλάκια.

"Να μείνεις δαμέ που είσαι και να μεν τολμήσεις να ταράξεις" γρυλίζω του μέσα που τα δόντια μου. Προσοχήν το στρατιωτούιν. "Παίξε το κουλ" προστάζω τον και προς έκπληξη μου, σαμπώς και είχεν ξεμεθύσει στο δευτερόλεπτο και κάποιος είχεν του πατήσει κάποιο κουμπί, ο Μεθυσμένος στέκουνταν με ένα σοβαρό και προστατευτικό ύφος δίπλα μου.
"Έγινεν κάτι;" με ρώτησε καθώς ο Ψυχασθενής με καλούσε να έρθω κοντά του.
"Ας ελπίσουμεν πως δεν θα γίνει.." ευχήθηκα καθώς κατευθυνόμουν προς εκείνον.

Βλέπει ο στούπος Ψ. τον δίμετρο Μεθυσμένο και αποφασίζει να με τραβήσει από το μπράτσο μου πιο κοντά του. Με μία απότομη κίνηση ελευθερώνω το χέρι μου και αντικρίζω τον έντονα στα μάτια. Προετοιμασμένη για την ότι μαλακία ήταν να μου κάμει και τούτη την φορά. Σε τόσο κοντινή απόσταση, αμέσως τον παρατηρώ - τα μάτια του ήταν ολοκόκκινα, ο ίδιος ιδρωμένος, και να δυσωδιά αλκοόλ.
Το στομάχι μου σφίχτηκε σε ένα επίπονο κόμπο. Ήδη με είχε ταπεινώσει μια φορά μπροστά στον κόσμο, σε ένα πάρτυ κοινής μας φίλης επειδή απαιτούσε να του δώσω πίσω το κολιέ που μου είχε κάνει δώρο για την one month "επέτειο" μας (μεν νομίσεις ότι εν τίποτε το σπουδαίο, ένα παττάλικο ψευτοκολιέ που είχεν ήδη ξεκινήσει να οξειδώνεται και βασικά ήταν το γιν και το γιανγκ κι εγώ είχα το μισό). Δηλαδή έλεος, που εξανακούστηκεν να ζητάς πίσω δώρο, τέλια μικροπρεπής χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας.

Εν πάση γουέι, αφού είδεν ότι δεν τον επλησίαζα (και δικαιολογημένα πιστεύω), ήρτεν ο ίδιος (υπερβολικά) κοντά μου και ετύλιξεν το χέρι του γυρών που τους ώμους μου. Εκείνη την στιγμή είχα απλά κοκαλώσει. Γέρνει το πρόσωπο του πιο κοντά στο δικό μου - για τζίνο το ένα δευτερόλεπτο που του επήρεν η κίνηση μέσα μου είχα ευχηθεί τρακόσιες φορές να μεν προσπαθήσει να με φιλήσει. Ευτυχώς γύρισε προς το πλάι και ξεκούρασε το σαγόνι του πάνω στον ώμο μου καθώς είχε κολλήσει τα χείλη του δίπλα στο αυτί μου. Μέσα σε αυτό το ένα δευτερόλεπτο μέχρι να μιλήσει είχα ευχηθεί άλλες τρακόσιες φορές να μεν μου πει καμιά απειλητική κουβέντα ή να μου σύρει καμία κατάρα.

Όλα αυτά τα απίστευτα αρνητικά σενάρια περνούσαν με ταχύτητα φωτός μέσα από το μυαλό μου, χαμένη στο πανδαιμόνιο της Νάπας, σκεφτόμουν πως δεν υπήρχε κανένας τριγύρω μου που θα με βοηθούσε αν γινόταν κάτι ανεπιθύμητο, ούτε καν οι άγνωστοι μου φαίνονταν αξιόπιστοι- που να ασχοληθεί τώρα το μεθυσμένο εγγλεζούιν με εμένα. Πρώτη φορά στη ζωή μου είχα νιώσει τόσο ευάλωτη.
Η έκρηξη αδρεναλίνης ήταν απίστευτη.... Αγχώνουμουν, ναι, επειδή ήξερα για το τι είναι ικανός.

************

 "I want to apologize about the way I treated you. I was a jerk. I am sorry"

Έμεινα τα! Ο Ψυχοπαθής εζητούσεν μου εμένα (επιτέλους) συγγνώμη!!!
Στο άκουσμα αυτών των λέξεων ήταν λες και το όλο μου είναι είχεν γινεί ελαφρύ όσο ένα σύννεφο και απλά αιωρούμουν με ευφορία. Ένας στεναγμός αισιοδοξίας είχε ξεφύγει από μέσα μου. Επιτέλους, τουλάχιστον εξεκαθαρίσαμεν τα και δεν είναι πια κιστημένος μαζί μου (μέσα μου ελπίζω δηλαδή ότι δεν ήταν λόγια του ποτού, αλλά χάτε, σίκκιμε).
Έσυρα κι εγώ ένα ψεύτικο απόλοτζι που εσηκώστηκα και έφυα έτσι γρήορα που τη σχέση και τσίγκολο-λέττα-τσίγκολο-λό αυτάααααα.....

Η δε Σοφία είχεν πάρει που γυρώ να χαιρετήσει ούλα τα άτομα μες την παρέα του Ψυχοπαθή και δεν εκαταλάβαινεν σε ήντα άβολη κατάσταση με είχεν μπλέξει.  Να την καρτερώ να φύουμεν, να την καρτερώ, να την καρτερώ....

"What's new in your life?"
"Nothing much really..." τώρα να βάλω μετάφραση γιατί βαρκούμε να πατώ alt+shift συνέχεια....
"Έμαθα ότι επίες Αμερική"
"Ναι, ναι... Πριν κανέναν μήνα. Ήταν πολλά ωραία"
"Πως και επίες;"
"Είχα πιάσει μια υποτροφία σε ένα πρόγραμμα"
¨Ουάου! Ουάου! Πολλά καλά! Σίουρα άξιζες το! Αφού είσαι πανέξυπνη!"
"Θενκς"
... Άκρα του τάφου σιωπή... Στον κάμπο βασιλεύει.... Λαλεί πουλί....

"Η αρφή σου; Πως τα πάει; Θυμάμαι έπαιζεν το όργανο της..."
"Ναι, ναι... Εν στην ορχήστρα νέων τωρά... Πάει και για grade 8..."
"Ωραία, ωραία"
....
"Ο αρφός σου;! Ο μιτσικουρής;? Θυμούμαι τον ήταν τόοοοσος"
"Έεε, εν τζαι ψήλωσεν και πολλά που τότε αλλά μιά χαρά τα πάει και τούτος"
....
"Ο παπάς σου; Η μάμα σου;"
"Εν καλά" (άτε παράτα με, που θέλεις να σου πω και για την οικογένεια μου... φρικιό...) έκοψα του το αμέσως και είχεν πιάσει το μύνημα. Μόνο τζίνος ερωτούσεν κι εγώ απαντούσα, γιατί πολύ απλά δεν μου καίγεται καρφίν να μάθω για εκείνον και το πως είναι και τι κάνει και άλλα τέτοια μπλα μπλα. Ήθελα απλά να φύγω...μακριά. Δηλαδή πίστευεν πως με το να μου πει ένα συγγνώμη και με το να με ρωτήσει πέντε ερωτήσεις πως θα τα ξεχνούσα όλα; Πως θα ξεχνούσα το πως με εκφόβιζε και τις ψεύτικες φήμες που έσπερνε για εμένα.
....
"Οκέι... κοίτα, εν να ήθελα πολλά να γίνουμεν ξανά φίλοι. Θέλω να σε κάμω add πας το facebook, να μιλούμεν and stuff"
"Μμμμ" (μουυυυγκάνισμα) "Ένιγουέι, πρέπει να φύω να έβρω την παρέα μου. Χαφφάν" αρπάζω τον Μεθυσμένο "σωματοφύλακα μη χε.." σύρνω μάυρη πέτρα πίσω μου και με μεγάλη μου ευτυχία θωρώ την υπόλοιπη μου παρέα πέντε μέτρα πιο κάτω. Την Σοφία εξαπόλυσα την τζιαμέ. Ε μα ήμαρτον πιον...
Αφού το είχα συζητήσει και μάλιστα μπροστά της, και της είχα εξηγήσει προσωπικός γιατί τον εχώρισα, τί πελλάρα εν τούτη που επίεν και μου έκαμεν και αποφάσισεν να το παίξει socialite ίσσια τζιαμέ!!!

Να πει κανείς ότι ήταν μεθυσμένη, ήταν να ήμουν πιο επιεικής, αλλά ρε την τύχη μου, ήταν εντελώς sober. Εκτός και αν το παγωτό που είχεν κατεβάσει πιο πριν ήταν πνιμένο στο brandy....

Το παρτ θρι, με το actual ξεΝΑΠΑρθένεμα, Τετάρτη νύχτα στους δέκτες σας.