Lovers in the States

Όκει, ο τίτλος εν κάπως παραπλανητικός, μεν νομίζεις ότι όσο ήμουν τζικάτω έζησα και κανένα τρομερό ρομάντζο. Βασικά, ένας μήνας τζιαμέ, στο εξωτερικό, με νεαρά άτομα (που βράζει το γαίμα τους), ο ενθουσιασμός και η περιπέτεια του να είσαι σε μία ξένη χώρα παρέα με αγνώστους που πρέπει να είσαι μαζί τους 24/7, βασικά, όλα μαζί, δημιουργούν τις καλύτερες συνθήκες για τον Έρω να κάμει την δουλειά του.

Με απόλυτη ειλικρίνια σου λέω πως προς το τέλος του προγράμματος είχαμεν πέντε official ζευγαράκια. Φλέρτινγκ και κακόν, οουυυυυυ πολλύν! Εγώ όμως επειδή εξαναπέρασα που τούτες τις πελλάρες (όσοι εθκιαβάζαν κάποτε το παλίο μου το μπλογκ) με σχέσεις-εξ-αποστάσεως και άλλα σαχλομπλαμπλά, είχα πει να μην παρασυρθώ και να δώσω έμφαση στο να αποκτήσω δυνατούς φιλικούς δεσμούς με όλους (οκέι, τους πλείστους).

Σε τούτο το ποστ  θα γράψω για τα αγόρια όπου είχα έρθει ιδιαίτερα κοντά - ακολουθούν σε αλφαβητική σειρά:

Ο Γάλλος

Μαζί με τούτον και τη Βουλγάρα γίναμε το ακτύπητο τρίο! Μία πανέξυπνη διάνοια (πρώτος σε ολόκληρη τη Γαλλία) με το έντονο ταπεραμέντο της Lady Gaga. Κουλτουριάρης αλλά και ατρόμητος, μαζί του έκανα τις πιο αστείες τρέλες και μπλέκαμε σε αξέχαστες περιπέτειες. Για παράδειγμα, μια μέρα εγυρίζαμεν το Σικάγο και σαν challenge είχαμε βάλει στοίχημα ποιός θα βγάλει τις πιο πολλές φωτογραφίες με αγνώστους - κέρδισε με τέσσερις παραπάνω, κατάφερα και έβγαλα συνολικά με 38 άτομα. Κρυφή ανωμαλάρα και παμπόνηρος, πάντα θα τον θυμάμαι με την χαριτωμένη του προφορά να λέει τις πιο jaw-dropping ανωμαλίες εκεί που δεν το περιμένεις.

Ο Γεωργιανός

Πρώτη φορά τον εγνώρισα μες το λεωφορίο, η ώρα μία τα χαράματα, όπως φεύγαμε από το αεροδρόμιο και κινούμασταν προς το πανεπιστήμιο. Μες το σκοτάδι, δεν είχα ιδέα ποιός ήταν ή πώς φαίνονταν, απλά μιλούσα νυσταγμένα και κουρασμένα με κάποιον άγνωστο για τα πολιτικά, την λογοτεχνία, την εθνική ταυτότητα κλπ. Που να ήξερα για αυτό το άτομο όπου μου άφησε την πρώτη εντύπωση ενός ώριμου και μορφωμένου αθρώπου... Δεν είχα ιδέα!
Το παιδίν είναι 197cm ψηλό (ό-μάι-γκοτ! ο πιο ψηλός άντρας που είδα ποττέ μου!), δεκαέξι δεν είχε κλείσει ακόμα (μάνα μου τον ρόκολο), έπαιζεν στην εθνική νεανίδων της Γεωργίας, εντύνονταν με την γκαρνταρόμπα της NBA, ήταν λατρευτικά παιδαριώδης και χαριτωμένος, και γενικά ήταν γεμάτος με κρυφά ταλέντα (ετραγούδησεν μας όπερα, πιστεύκεις;!).

Ο (Σλαβο)μακεδώνας

Τούτος ήταν ο τύπος με τον οποίο θα χαλάρωνα και θα φιλοσοφούσαμε μαζί ότι υπαρξιακό πρόβλημα υπάρχει. Ήταν ίσσιος και αρκετά κουλ χαρακτήρας κάτι που για εμένα ήταν αναζωγονιτικό μιας και ήταν τόσο εύκολο να συνεννοηθείς μαζί του. Ήξερα ότι κάτι ένιωθεν για εμένα - ήταν η τόση σημασία που μου έδινεν, τα κοπλιμέντα που μου έκανε - κι εγώ το απολάμβανα, να έχω τον δικό μου θαυμαστή.

Ήταν και τούτος ψηλός, γραμμωμένο δεν τον λες, γεροδεμένος όμως ναι. Κυκλοφορούσε δίπλα μου και τον ένιωθα όπως τον προσωπικό μου σωματοφύλακα. Πολλά παρατηρητικός και διαισθητικός, εξυπηρετικός, πάντα ήταν έτοιμος να μου κουβαλήσει την τσάντα ή κι εμένα όταν έβλεπε ότι εν έσσωνα άλλο.

Ο Μολδαβός

Ε καλά, τούτος ήταν ο απόλυτος παshιαμάς! Εφορούσεν συνέχεια μια φανέλα που έγραφεν Μολδαβία (διερωτάμε άμπατζιε ήταν η μόνη φανέλα που έφερεν). Παντού και πάντα εκουβαλούσεν μια τεράστια σημαία της χώρας του και πόζαρε μαζί της σε κάθε μνημείο. Ήταν αρκετά διασκεδαστικός, και συνέχεια με γαργαλούσε ο βλάκας (καρκαλιούμαι εύκολα, μεν το ψάξεις). Mac junkie, έκαμνεν όπως τον πελλον όταν αγόρασεν το Macbook Air του - το οποίο αμέσως του εκόλλησεν πάνω αυτοκόλλητο με τη σημαία της Μολδαβίας.

Ο Πολωνός

Ε καλά, για τούτον έχουμεν κάμποση ιστορία.
Τι είχεν πει ο Φρόυντ; Κάτι με daddy issues, κάτι με το ότι στους εραστές μας γυρέυκουμεν τον τζίρη/ μάνα μας. Νομίζω δαμέ κολλά τέλεια ο Πολωνός. Μπορεί να ακουστεί κάπως creepy αλλά ειλικρινά μου εθύμιζεν τον τζίρη μου, η τουλάχιστον μες το μυαλό μου ήταν σαμπώς και μου έδειχνε πως θα ήταν ο πατέρας μου όταν ήταν νέος - τότε στις ένδοξες του μέρες που τώρα έχουν γίνει αναμνήσεις ενός ξένου.
Μεν μου πείτε ότι δεν το έχετε περάσει κι εσείς τούτο, να έβρετε κάποιον/κάποια που να σας θυμίζει τον γονίο σας και χωρίς να ξέρετε το γιατί κάτι να σε τραβά τόσο έντονα πάνω του/της. Ε το λοιπόν, ο Πολωνός μέχρι και η μυρωδιά του μου θύμιζε κάπως τον πατέρα μου (οκέι, άρκεψα να γίνουμε τέλια creepy εν νεν;). Με τούτον έτυχεν να περνώ αρκετή ώρα μαζί του το οποίον έδινε τροφή για κάμποσους κουτσομπόλιες να μας φκάλουν ζευγαρούιν που την πρώτη εβδομάδα.
Τούτος εν πάρα πολλά καλός με τις γλώσσες, έτσι έκατσα μια μέρα, έμαθα του το ελληνικό αλφάβητο και έκτοτε εγράφαμεν μηνυματάκια στα αγγλικά αλλά με ελληνικούς χαρακτήρες. Δώστου τα συνωμοτικά μας...
Το ρητό "μαζί δεν κάναμε.." ταιριάζει γάντι, εγώ ήμουν η γάτα (τίπικαλ) και τζίνος ο σκύλος. Και ερχόμασταν συνεχώς μέτωπο με μέτωπο ο ένας με τον άλλο (ειδικά όταν μαλώναμε για directions, απίστευτο! Ποτζί να λαλεί τζίνος, κάτσε να θκιαβάσουμεν το χάρτι να λαλώ εγώ, έλα να ρωτήσουμεν κάποιον να λαλέι τζίνος, θυμούμε επεράσαμεν που δαμέ πριν να λαλώ εγώ). Την Washington εγυρίζαμεν χαμένοι την για τρεις ώρες και ο κόσμος να μας θωρεί και να γελά. Ούλοι μες το γκρουπ να μας περιπαίζουν ότι έτσι εν οι "μεγάλοι έρωτες" και ότι τα καυγαδάκια μας κρύβουν "αχαλίνωτο πάθος".
Αν και είχεν χάζι στην αρχή έτσι όπως αντικρουόμασταν και μου εμάχουντουν "You don't listen to men, do you?"

εσκέφτηκα πως στον πολύν καιρό που ήταν να ήμουν μαζί του (αν!) θα είχεν καταντήσει αρκετά κουραστικό.

Ο Σέρβος

Ε δαμέ υπάρχει ένας έρωτας μεγάααααααααλος (κάμνω που μόνη μου παναϊρκα). Το παιδίν αυτό το γνώρισα όλο κι'όλο δύο φορες, και τις δύο φορές στο αεροδρόμιο (όταν έμπαινα της Αμέρικα, και όταν έφευγα). Βλέπεις, τούτος επιλέχθηκεν να πάει στο άλλο το πανεπιστήμιο (γιατί;! γιατί;! γιατί;!). Που την πρώτη στιγμή που τα μάτια που έπεσαν πάνω του, ένιωσα ένα απίστευτο connection. Εν έχω ιδέα αν εν τούτο που λαλούν love (άτε attraction) at first sight, αλλά έτσι νιώθω πως ήταν.

Και πιστεύω το ίδιο ένιωσεν κι εκείνος. Γιατί από το πουθενά, όπως επία στο gate της United, κουρασμένη (είχα ήδη αλλάξει δύο πτήσεις και πήγαινα για την τρίτη), χαμένη (apparently δεν είχα το boarding pass και έπρεπεν να κόψω στην άλλη άκρη του ανάθεμα για να το πιάσω) και γενικά looking (σ)καταπληκτικά, ήρτεν αυτό το φωτεινό χαμόγελο φάση 10000 watts να με ρωτήσει "Είσαι η τάδε για το πρόγραμμα τάδε;". Απάντησα καταφατικά και έπιασεν τον ένας ενθουσιασμός, επήρεν τις βαλίτσες μου, οδήγησεν με τζιαμέ που ήταν οι άλλοι και μετά έκατσεν δίπλα μου και κυριολεκτικά κρεμόταν από τα χείλη μου θέλοντας να μάθει τα πάντα για εμένα. Κάπου στη μέση της κουβέντας συνειδητοποίησα το πρόβλημα με το boarding pass και με όσες φορές να του λαλώ ότι δεν χρειάζεται, με συνόδεψε ποτζί ποδά σε όλο το αεροδρόμιο - πάντα με εκείνο το λαμπερό και χαριτωμένο χαμόγελο του (είμαι sucker για έτσι χαμόγελα).

Όταν μπήκαμεν της Αμερική, εγώ είχα κόψει λίγο πίσω από το υπόλοιπο γκρουπ γιατί mind you είχα πάρει μαζί μου όλο μου το υπνοδωμάτιο.

Κι ο μικρός μου ο πρίγκιπας, πάλι στο πλευρό μου να με συνοδεύει. Again, εγώ έκαμνα χουιχούθκια που μέσα μου στο γεγονός ότι έτσι ξαφνικά κάποιος έδειχνε τόσο πολύ ενδιαφέρον για εμένα...

Μόλις έμαθεν πως εγώ θα έφευγα για το άλλο πανεπιστήμιο (εξού και άλλη πόλη) έπιασεν τον ένα μεγάλο μαράζι και το χαμόγελο έδωσε τη θέση του σε (ένα εξίσου χαριτωμένο) κατσούφιασμα. Έδωκεν μου μια σφιχτή αγκαλία, στην οποία εγώ ανταπόδωσα με την γνωστή στάση-γιόγκα: η Παγοκολώνα (fail, me knows).

Την επόμενη μέρα με είχεν ήδη κάμει add πας το facebook.

Την επόμενη φορά που το εσυνάντησα face-to-face again ήταν μετά που ένα μήνα. Είδε με. Είδα τον.

Χέι δέαρ σέεεεξι

Ήρτεν ολόισσια πάνω μου, έδωκεν μου μια αγκαλια και! και! και! τούτη την φορά μαζί με ένα φιλούιν (μα κάμνω τέλια όπως κανένα πελλό μωρό που δεν είχεν ποττέ του σωματική επαφή με άλλον άθρωπο, εξ κιούς ζε μουά). Μες το αεροπλάνο της επιστροφής, εκάτσαμεν εσταθήκαμεν τέλια πίσω μόνοι μας, τζιαμέ που είχεν ένα μικρό διάδρομο, και εμιλούσαμεν για τρεις ώρες συνεχόμενες. Ήθελα να μάθω τα πάντα για εκείνον, να αναπληρώσω τον ένα μήνα που θα μπορούσα να περνούσα μαζί του. Τελικά είχαμε πιο πολλά κοινά απ'ότι περίμενα, και ενθουσιαζόμασταν όλο και πιο πολύ ο ένας με τον άλλο όταν συνειδητοποιήσαμε πόσο παράλληλες είναι η ζωές μας.

*************************

Τώρα ο καθένας μας έχει επιστρέψει στις καθημερινότητες μας, οι οποίες είναι λιγότερο συναρπαστικές, λιγότερο διασκεδαστικές. Με όλους τους μιλάω online, τους ρωτάω πως είναι και τι κάνουν αλλά μέσα μου διερωτάμε για πόσο καιρό θα κρατήσει αυτό, για πόσο καιρό θα πάει αυτή η "φιλία" η οποία είναι εξαρτώμενη από το ίντερνετ.

Με τον Σέρβο έχω ξεκινήσει κάτι καινούργιο, έχουμε γίνει pen-pals. Αντί να σπαταλούμε τις ώρες μας σε άσκοπες συζητήσεις στο facebook, στέλνουμε γράμματα όπου κατά την γνώμη μου κρατούν την όλη κατάσταση πιο...ζωντανή, ξεχωριστή και ενδιαφέρουσα.