I'm confused

...πολλά πολλά. Δεν ξέρω τι μου γίνεται! Θέλω να κάτσω να τα γράψω όλα, πέρκει και βγάλω καμία άκρη.

Δεν μπορώ να πώ ότι ήμουν ποτέ σε μία σωστή σχέση, ή τουλάχιστον ρομαντική. Πάντα, μα πάντα, έμπαινα σε μία σχέση μόνο και μόνο επειδή με αγαπούσε το άλλο άτομο - το θεωρούσα αρκετό. Όμως, πάντα η "σχέση" έφτανε σε ένα σημείο όπου εκείνος ήταν "Σ'αγαπώ" κι εγώ ήμουν "Αρέσκει μου η παρέα σου".
Τα συναισθήματα μου δεν μπορούσαν να μεγαλώσουν ενώ εκείνων προχωρούσαν και μετά η σχέση είχε ένα τεράστιο ρήγμα. Κάπως έτσι, οι σχέσεις μου ήταν πάντα μικρής διαρκείας και νιώθω άσχημα επειδή ήταν λες και ήταν ένας τρόπος να ποσκολιούμαι, να περνώ καλά και να έχω κάποιον να μου δίνει σημασία....

Κι όντως μετά που κάποιον καιρό συνειδητοποίησα ότι ποτέ μου δεν είχα πραγματικά ερωτευτεί, ή να έχω δουλέψει για να κερδίσω κάποιον. Όλα μου έρχονταν εύκολα...

Δεν ξέρω τι με έπιασε όμως τελευταία, απλά νευριάζω με τον εαυτό μου που νιώθω...γιατί νιώθω?!

Έχει ένα παιδί, ας τον πούμεν Μιχάλη, είναι συμμαθητής μου και κάμνουμεν μαζί ένα μάθημα σε μία μικρή τάξη (μονοψήφιος αριθμός μαθητών) εδώ και τρία χρόνια.  Εν κάπως παράξενη η σχέση μας, βασικά εν καλό παιδί, καλή παρέα. Δεν είναι μέσα στον στενό μου κύκλο αλλά σίγουρα θα τον αποκαλέσω φίλο μου.
Περιπαίζει με, πολλά, αλλά πάντα πας το αστείο.

Τι με έπιασεν όμως τελευταία; Εντάξει, πάντα κάτι με τραβούσε στον Μιχάλη. Εν λίον η αύρα του, που εν κάπως κουλ και μυστηριώδης... Εμφανισιακά όμως δεν είναι ο τύπος μου - έχω τόσο ψηλά στάνταρτς, δηλαδή, νάμπαρ ουάν εγώ θέλω τον άλλον να είναι 185+ ενώ ο Μιχάλης είναι 2-3cm πιο ψηλός μου (bye bye τακούνια μου).

Τελευταία όμως, ξεκίνησα να τον σκέφτομαι πιο πολύ. Άρχισα να τον προσέχω πιο πολύ και πιο πολύ. Να βλέπω πράγματα πάνω του και να μου αρέσκουν. Και μετά άρχισα να φαντάζομαι, πως θα ήταν αν ήταν το αγόρι μου;

Τελευταία ξεκίνησα να γίνομαι λίγο πιο forward και να του δίνω πιο πολύ σημασία. Όμως, επειδή πάντα όλα μου έρχονταν εύκολα...βασικά, δεν ξέρω πως να φλερτάρω και νιώθω πως στο τέλος καταντώ εκνευριστική.

Προσπαθώ να έρθω πιο κοντά του, αλλά τώρα νιώθω πιο μακριά του από ποτέ.  Νιώθω πως δεν ενδιαφέρεται. Ένα σημάδι. Θα ήθελα να δω ένα θετικό σημάδι που να μου λαλεί να συνεχίσω. Απλά δεν θέλω να βυθίσω τον εαυτό μου σε ένα βούρκο και στο τέλος να μείνω μόνη μου με τα ανεκπλήρωτα συναισθήματα μου.
Δεν θέλω να χαλάσω τη φιλία μας κιόλας. Γι'αυτό φοβάμαι να προχωρήσω γιατί μπορεί να κάνω μεγάλο λάθος!

Φοβάμαι. Είμαι εκνευρισμένη με τον εαυτό μου που ξεκίνησα να "νιώθω". ΓΙΑΤΙ?! Ούφου. Τουλάχιστον αν ανταποκρίνονταν κι εκείνος....

Βαρέθηκα. Είμαι απογοητευμένη. Νομίζω θα προσπαθήσω να απομακρυνθώ λίγο από εκείνον και να προσπαθήσω να ηρεμήσω τούτη την συναισθηματική φουρτούνα. Αν με θέλει, τότε θα κάνει εκείνος κίνηση να έρθει κοντά μου.... Ούφου!! Δεν ξέρω τι να κάνω...

Γιατί δεν με θέλει; Δεν το καταλαβαίνω! Μάλλον εν επειδή με ξέρει τόσο καιρό. Με είδε στα πάνω μου και στα κάτω μου. Με είδε όταν ήμουν μία κινητή κιλλίντζιρα κολόνα (ναι, ντύνομαι πολλά χάλια όταν πάω σχολείο). Πέρσι ξεκίνησα να ντύνομαι πιο θηλυκά και βασικά, δύο φορές μπορεί να με είδε ντυμένη ωραία. Με ξέρει με τον tomboy χαρακτήρα μου που έχω με όλους τους καλούς μου φίλους - ενώ με τους πρώην μου, δεν ήταν φίλοι μου γι'αυτό με εκείνους είχα μία πιο feminine and charming persona.

*sigh* Είπα σε αρκετούς φίλους μου σε τι κατάσταση βρίσκομαι αλλά δεν τους είπα με ποιόν γιατί obviously ξέρουν τον. Όλοι μου λένε "Do it! Δεν έχεις κάτι να χάσεις", "Don't live with regrets", "Είναι πολύ ωραίο να είσαι σε μία σοβαρή ρομαντική σχέση".

Αποφάσισα! Θα απομακρυνθώ για λίγο. Θα συγκεντρωθώ σε κάτι άλλο. Time to control those feelings...