The talent show 2013; a cocktail of emotions

Note: Μερικές φορές σκέφτουμε τι θα γίνει αν κάποιος που τους συμμαθητές μου βρει τούτο το μπλογκ. Αλλά μετά ξεχνώ το γιατί κανένας τους δεν μου φατσάρει να διαβάζει κυπριακή μπλογκόσφαιρα (εν πιο busy με το facebook, youtube, 9gag, tumblr, twitter). Και άτε πε να διαβάζουν (ένας στους 200), το μπλογκ μου εν νεν τόσο γνωστό άρα most likely εν θα με θκιαβάζουν. Ένιγουέι, τούτο εν λίον πολλά ένα διαδικτυακό diary, και εν κάμνω κακό σε κανέναν γράφοντας εδώ...μόνο στον εαυτό μου.

Εν πάση γουέι

Χθες ήταν το talent show το οποίο είναι πιο πολλά ένα ιβέντ για τους εβδομαίους/τελειόφοιτους. Πρώτη φορά ένιωσα τόσα πολλά συναισθήματα σε μία μέρα, ιδιαίτερα σε μία νύκτα.

Αγωνία

Είχα τόσο πολύ άγχος. Ήθελα να ήμουν τέλεια! Είχα κάνει τα μαλλιά μου βρουλάκια από την προηγούμενη νύκτα, μετά από το μπάνιο έτσι ώστε να βγούν κυμματιστά (έχω ίσσια κάγκελο τρίχα, άλλες ισσιώνουντα εγώ θέλω τα φρου φρου). Μετά ξέρεις, θέλεις ώρα να έβρεις τα κατάλληλα ρούχα, να σάσεις το μαλλί, να βαφτείς. Και να ήταν μόνο τούτο, είναι και η ψυχολογική προετοιμασία! Υποτίθεται ήταν να ήταν η μεγάλη μου η νύκτα όπου θα έκαμνα κάποια μεγάλη κίνηση.

Αυτοπεποίθηση

Είχα γίνει πολλά όμορφη. Ένιωθα πανέτοιμη για όλα! Το βήμα μου σίγουρο και δυναμικό. Το ένιωθα μέσα μου πως δεν θα μπορούσε να μου αντισταθεί. Κυμματιστά μαλλιά, υπέροχο φρουτίσιο άρωμα, σαγηνευτικό eye-liner και αισθησιακά έντονα κόκκινα χείλη. Υπερβολικά στενό leather παντελόνι και ένα subtle see-through τοπ να γλυστρά απαλά πάνω στους ώμους μου. Ειλικρινά η αυτοπεποίθηση μου ήταν στα ύψη.

Χαρά

Ξεκινά το show. Τα βιντεάκια ήταν τέλεια και τα σκετσάκια αστεία. Γέλιο. Ενθουσιασμός. Χειροκροτήματα. Ταλέντα και σκετσάκια. Χορός και τραγούδι. Ήταν μία ωραία νύκτα. Τα αγόρια παρουσιαστές είχαν πάρα πολύ χάζι! Άρεσεν μου πολλά η ιδέα να είσαι παρουσιαστής, αποφάσισα να δηλώσω του χρόνου. Σόρρυ αλλά είμαι προσωπικότητα, δεν γίνεται το show χωρίς εμένα μεσα τους παρουσιαστές (σε αφήνω άφωνο με την μετριοφροσύνη μου και την ταπεινότητα μου, εν νεν;)

Ανησυχία

Όμως, κάπου μες τη μέση του show ξεκίνησα να σκέφτουμε, πως θα τα καταφέρουμεν εμείς, η χρονιά μου, του χρόνου; Τα βίντεο ήταν απίστευτα, εδώ είναι τα βίντεο όπου μας παρουσιάζαν του παρουσιαστές. Είχεν και άλλα ακόμα! Εκάμαν funny videos με σκηνές που ταινίες και με κλιπς με αστεία ζώα. Όμως, τούτη η χρονία αποφοίτων έχει τρία παιδία οι οποίοι θα παν filming arts και έχουν και δικόν τους filming production. Η δική μου χρονία τί έχει; Ποιός ακριβώς θα τα κάμει τούτα τα βίντεο;
Επίσης, η δική μου χρονιά δεν είναι τόσο συνδεδεμένη όπως τους φετινούς. Είμαστε χωρισμένοι σε πάνω κάτω τέσσερα βασικά γκρουπς. Λείπει μας τούτος ο δεσμός να μας φέρει κοντά για να τα καταφέρουμεν να βγάλουμεν κάτι πετυχημένο. Για να καταλάβεις, κάθε χρόνο που μας παν Γαλλιά το έτος βγάζει μία φανέλα όπου φοράμε όλοι κάτω από τον πύργο του Άιφελ. Όταν πήγε η δική μου η χρονιά,  είχαμε τρία διαφορετικά designs! Γιατί πολύ απλά κάποια άτομα αποφάσισαν τέσσερις μέρες πριν να πάμεν πως ηθέλαν να "ξεχωρίζουν" που τη μάζα.

Κούραση

Αν έχει κάτι που δεν μου άρεσε στο talent show ήταν ότι πάει πολλές ώρες. Και όντως τα σκετσάκια που ένα σημείο και μετά καταντούσαν κουραστικά. Κατανοώ ότι είναι σαν ενα μικρό μπρέικ αλλά μερικά πηγαίναν πολλά λεπτα. Ένιγουέι, εν τζαι να κάθομαι να παραπονιέμαι δαμέ. Απλώς του χρόνου εν να προσπαθήσω να τους πείσω να τα μειώσουμεν και να βελτιώσουμεν την ποιότητα.

Έκπληξη

Όπως και να έχει, οι ανησυχίες μου χάθηκαν μαζί και η κούραση καθώς η ώρα πέρναγε και πλησιάζαμε σε εκείνο το ένα ταλέντο που τόσο πολύ η καρδιά μου ήθελε να απολαύσει. Η ώρα ήρθε. Ακούω ένα κύμα από χειροκροτήματα να γεμίζει την αίθουσα καθώς η σκηνή φωτίζονταν. "ΜΙΧΑΛΗ!" φωνάζουν κάποιες γυναικίες γνώριμες φωνές από τον πάνω όροφο. Ξεκινά η μουσική. Εκείνος αρπάζει το μικρόφωνο και....
Παιθκιάαααα.... Ήταν καταπληκτικός! Μια φωνή αγγέλου! Απλά καθόμουνα σιωπηλή με την πλάτη στητή, τα μάτια γουρλωμένα, τα χέρια μου να γραπώνουν το κάθισμα και οι κτύποι της καρδιάς μου να επιταχύνουν. Ήταν απίστευτος. Και το ήξερα πως όσο πιο πολύ τον χάζευα τόσο πιο πολύ έπεφτα στα μάγια του.
Μόλις τέλειωσε χειροκρότησα όσο δεν είχα χειροκροτήσει όλη νύκτα.

Συγκίνηση

Η παράσταση είχε τελειώσει και οι τελειόφοιτοι είχαν βγει στη σκηνή. Έδειξαν ένα μικρό βιντεάκι και μετά ξεκίνησαν τα τύπικαλ συγκινητικά λόγια. Αγκαλιές και κλάματα. Ρε παιδί μου, εγεμίσαν τα μάθκια μου σκέφτοντας πως του χρόνου εν να είμαι εγώ πάνω σε τζίνη την σκηνή να κλαίω. Πόσο γρήγορα περνάν τα χρόνια. Πόσο λίγος καιρός μου έμεινε... Νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά μου... Εν θέλω να πάω να σπουδάσω ακόμα!

Απογοήτευση

Που τζιαμέ που εμείναμεν. Το show ετέλειωσεν κι εγώ έτρεξα να πάω στα παρασκήνια. Είχαμεν κανονίσει με τον Στέλιο, βασικά, εκάλεσεν με το πλάσμα στα drinks που ήταν να παν ούλοι μετά το show. Ήταν να έρτει και ο Μιχάλης. Γι'αυτό είχα γινεί κοκόνα καλέ! Όμως... το show είχεν τελειώσει η ώρα 12 και ο Στέλιος είπεν μου πως δεν θα βρίσκαμεν τόπο να κάτσουμεν κάτω. Άρα... plan cancelled.... Νοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο!!!!

Θυμός

Κι όντως είχα θυμώσει. Για τις ώρες που εσπατάλησα, τούτη όλη η προετοιμασία ιδιαίτερα η ψυχολογική. Γιατί; Γιατί; Ούφου! Ήταν να ήταν η μεγάλη μου η νύκτα (χαράματα). Ήμουν έτσι υπέροχη. Έπιασα κομπλιμέντα που τόσα άτομα όμως ο Μιχάλης είδεν με μόνο για πέντε δευτερόλεπτα.

Θλίψη

Ναι σου λέω. Πέντε δευτερόλεπτα. Βγαίνει της πόρτας του καμαρινιού, δέχεται τα συγχαρητήρια, ο κόσμος κινείται προς τα έξω, εμείς μένουμε στάσιμοι περιμένοντας τον Στέλιο. Μες στην κάπως ησυχία γυρίζει και θωρεί μου. Χαμογελά μου, "Γειά σου". Απλά κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και ανταποκρίνουμε με ένα απαλό χαμόγελο. Ούτε καν να του μιλήσω ασπούμεν! Τόσο χάλια και σοκαρισμένη ήμουν τζίνη την ώρα που δεν ήθελα ούτε κουβέντα να κόψω. Ένιωθα σκατά... Πολλά απογοητευμένη. Λες και είχα μία μαύρη τρύπα μες στο στήθος μου που ρουφούσε τα πάντα. ένιωθα μία συναισθηματική ασφυξία.

Ζήλια

Βγαίνουμεν που λες που τα παρασκήνια. Εγώ δε προσπαθώ να πείσω τον Στέλιο να πάμεν κάτω. Την ίδια ώρα να πασχίζω να μείνω κοντά στον Μιχάλη. Έχασα τον, απομακρύνθηκεν μες στο πλήθος. Τα μάτια μου όμως είχαν παραμείνει καρφωμένα πάνω του σαν αρπακτικό. Και ξαφνικά! Βλέπω ένα χέρι να του χαϊδεύει το πρόσωπο και μετά το λαιμό. Ήταν εκείνη! Ας την ονομάσουμεν Κατερίνα. Κάποιος θα το έλεγε ένα φιλικό χάδι του κάπως "Ήσουν πάρα πολλά καλός πόψε". Ήταν και βιαστικό τζίολας μιας και η ίδια βουρούσεν να φύει... Αλλά εγώ είδα κάτι παραπάνω! *sigh* Φαντάστου πως ένιωσα να δω έτσι πράμα τη στιγμή που εγώ δεν τον έχω ακουμπήσει καν...

Ποιά λοιπόν εν τούτη η Κατερίνα. Πρώτον εν μες την παρέα του. Δεύτερο εν πολλο-ταιριάζω μαζί της όσες φορές και αν προσπάθησα να τα πάμεν καλά. Είναι που τζίνους τους τύπους που πάντα έχουν κάτι παραπάνω να πουν που εσένα.
Λαλείς "Πονώ το δάκτυλο μου", απαντά σου "Εμένα πονεί με το χέρι μου, το πόδι μου, το μάτι μου, το αυτί μου",
Λαλείς "Εν δύσκολο τούτο το κεφάλαιο στα μαθηματικά", απαντά σου "Ουυυ, εν έχει πιο πανεύκολο κεφάλαιο. Εν νηπιαγωγείο τα μαθηματικά φέτος!",
"Κάμνω ένα χρόνο χορό" και τζίνη "Εγώ κάμνω δέκα χρόνια, κάμνω και που το ένα κάμνω και που το άλλο, είμαι τόσο καλή που κάμνω και ποτζίνο κάμποσα χρόνια. Ένας χρόνος εν νεν τίποτε",
"Είχα ανορεξία και ακόμα δυσκολεύομαι να κρατηθώ πάνω που 50kg " η δική της κουβέντα ήταν "Ούφου νιώθω πασιά. Είμαι πασιά; Πρέπει να χάσω κιλά! Είπεν με βόρτισα ο άλλος! Ουυυυυ είμαι πασιά! Παιθκιά δείτε είμαι πασιά!"
(το τελευταίο είναι λέξη-προς-λέξη κουβέντα που είχα μαζί της και μιλούμεν η κοπέλα είναι νόρμαλ-προς-λεπτή. Πόθεν να χάσεις μάνα μου; Που τα αυτιά;)
Είναι ο τύπος κορούας που προσπαθεί να ανυψώσει τον εαυτό της ρίφκοντας κάποιον άλλο.

Έχουμεν και λέμεν. Τις προάλες ήμουν σε ένα πάρτυ και ήταν και ο Μιχάλης εκεί. Είχα πάει μοντελάκι ντυμένη πάλε (χενκ γιου ρα μιτσιά ροκόλα, φασιονίστρια μου. Αγαπώ την αρφή μου) και τζίνη την νυκτα προσπάθησα να είμαι κοντα του και να μπηχτώ μες τις κουβέντες. Αν ήταν κάτι που επρόσεξα τότε ήταν ότι όπου ήταν ο Μιχάλης ήταν κι εκείνη αγκαζέ. Κι εκείνη όπως το σκουλουκούιν επετάσσουνταν μες τις συζητήσεις. Κάπως η συμπεριφορά της λειτούργησεν σαν καθρέφτης κι έτσι πρόλαβα και σταμάτησα πριν να καταντήσω να κάμνω όπως τζίνη.

Μέσα μου όμως νιώθω το! Απέκτησα ανταγωνισμό!

Δεν θα τα βάλω κατω!

Αντιθέτως, τώρα είναι που θα δουλέψω πιο σκληρά.

Τα αγόρια rarely friendzone ένα κορίτσι και δεν είμαι διαθετημένη να τον χάσω επειδή τζίνη έκαμεν κίνηση πιο γρήγορα.

Οκέι, έχει ένα πλεονέκτημα από το γεγονός ότι είναι μες την παρέα του.

Όμως!

Έχω κι εγώ ένα πλεονέκτημα.

Είμαι εγώ!