Βασικά, όταν είχα χωρίσει με τον ψυχασθενή τον Νιόβρη, είχα έβρει μια παρέα συμμαθητών μου οι οποίοι έπιναν, και έγινα κι εγώ το drinking buddy τους. Ήταν μια εποχή που έκαμνα πολλές λάθος αποφάσεις, σκέφτουτο ως η εφηβική επανάσταση συμπιεσμένη σε τρεις μήνες. Αλλά προν τον Φεβράρη εξέκοψα τέλια και συνέχεια ελαλούσα τους διάφορες πετυχημένες δικαιολογίες για να απορρίψω τις προσκλήσεις τους. Όμως επειδή εν να φύω σε λίγες μέρες είπα κι εγώ να τους συναντήσω γιατί κιόλας ένιωθα άσχημα που εξέκοψα.
Το όριο μου ξέρω το, έξι σφηνάκια και ένα κοκτέιλ (που αναλόγος εν πολλά αν σκεφτείς ότι είμαι 50 κιλά, κανονικά εν να έπρεπεν να μεθώ με την μπύρα). Αλλά εν θα επίενα για να μεθήσω, ήταν να πάω για να πιω δύο-τρία και κανεί.
Όμως, όι! Εν θα ήταν πελλάρα αν έκαμνα μόνο έτσι. Αντιθέτως, να μεν στα πολυλογώ, ήπια εφτά σφηνάκια και ένα κοκτέιλ (τα οποία εκεράσαν μου τα μισά) και, περίμενε.... ΗΜΟΥΝ ΜΕ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ.
Ναι, ναι. Πε με πελλή. Ξέρω ότι έκαμα μεγάλο λάθος. Ξέρω ότι επαρασύρθηκα. Τα στομάχια μου ξέρουν το καλά. Έπαθα alcohol poisoning και έστρεφκα για πέντε ώρες.
But wait! Έχει και άλλο!
Μέχρι τωρά είχα τα καταφέρει και οι γονείς μου δεν με είχαν δει μεθυσμένη. Αλλά τζίνη την μέρα, όσο και να έστελνα μήνυμα του παπά μου να μεν έρτει να με πιάσει ακόμα. Τζίνος εκατάλαβεν πως πρέπει να είχα μεθύσει, και όπως εκάθουμουν στην αρχή της Λύδρας, προσπαθώντας να ξεμεθύσω, νιώθω κάτι γνώριμα χέρια να με χωρίζουν από την παρέα μου και να με παίρνουν μακριά.
Όταν έφτασα σπίτι, ήμουν πίττα, και ελαλούσα πελλάρες (τις οποίες με πολλην αγάπη εγύρισεν η αρφή μου βίντεο). Το πιο αστείο όμως είναι πως, αναλόγος το τι ελαλούσα, ήταν κάπως χαριτωμένο γι'αυτό και δεν μου εθυμώσαν οι γονείς μου.
Ελαλούσα πόσο πολλά τους αγαπώ, και εζητούσα συγγνώμη που τους φωνάζω, και πως μπορεί να μεν το δείχνω αλλά πραγματικά αγαπώ τους, και εξαναζητούσα συγγνώμη που δεν εκατάφερα να πίασω πάνω που 90 γενικό, συγγνώμη που με είδαν έτσι γιατί έπρεπεν να είμαι η τέλεια αδερφή και τέλεια κόρη κλπ.
Είπα κάμποσες άλλες γλυκανάλατες πελλαρούες (με τον παπάς μου πας το βίντεο να μάshεται νε συγκρατίσει τα γέλια του και να με κουμαντάρει). Αλλά, το επόμενο πρωί, ένιωθα πάρα πολλά χάλια που με είδαν έτσι οι γονείς μου γιατί όπως είπα και μεθυσμένη, νιώθω τούτη την ανάγκη σαν πρωτότοκη να είμαι το σωστό παράδειγμα.
Και μετά που τούτο έκατσα και εσκέφτηκα, γιατί πίνω; Η γεύση του αλκοόλ εν μου αρέσκει, και η κατάσταση που με φέρνει εν αξίζει για το πόσο ηλίθια με κάμνει να φαίνουμαι. Επίσης, εδιερωτήθηκα τί ακριβώς θα πάθαινα αν αυτό μου συνέβαινε όπως θα σπουδάζω στην Αγγλία. Εκεί θα είμαι μόνη μου. Δεν θα έχω κανένα να με πάρει σπίτι, κανέναν να μείνει ξύπνιος όλη νύχτα να με προσέχει μην πνιγώ στον εμετό μου. Και αυτές οι σκέψεις ξύπνησαν μέσα μου το αίσθημα να μην ξαναπιώ.
Μες το τριήμερο οι γονείς μου επεριπαίξαμε κάμποσο ("Ήβραμεν σου δουλειά σε μπυραρία") αλλά νομίζω το πιο σημαντικό που έγινεν μες το τριήμερο ήταν ότι ανακάλυψα το μπιλιάρδο! Έπαιξα κάμποσο, και αναλόγος είμαι και αρκετά καλή για αρχάρια. Και κάπως έτσι μου ήρθεν η επιφώτηση! Ήβρα ποσκόλιο στο μέλλον που θα πηγαίνω στις εγγλέζικες pubs. Αστους άλλους να πίνουν, εγώ εν να κάθουμαι να κουτσιώ μπαλούες.
Θεωρώ ότι εν έχει μεγαλύτερη μαλακία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈγινα έτσι μια φορά στην πτώτη γυμνασίου, έκαμνα εμετό πράσινο υγρό ακόμα και την επόμενη μέρα. Μετά έπαθα το ξανά στην 2ρα λυκείου. Επέρασα μια παραμονή πρωτοχρονιάς σκυμένη πάνω στο τραπέζι να κάμνω εμετό ανάμεσα στα πόδια μου κάτω στο πάτωμα. Σε κάποια φάση είπα εν γίνεται, κάμνω εμετούς που είμαι πάνω που τους εμετούς, έννα κάμω λίον πίσω να πάρω αέρα. Το επόμενο πράμα που θυμούμαι είναι νερό να τρέχει πάνω στην κεφαλή μου. Επιάσαν με που τες μασχάλες 2 φίλοι τζαι εκωλοσύραν με έξω (θυμούμαι τες μύτες των παπουτσιών μου που ετραβκιούνταν πίσω μου όπως με τραβούσαν, εν εμπορούσα ΚΑΝ να κάμω ένα βήμα).
Εκάτσαν με έξω τζι εθέλαν να με ποτήσουν καφέ. Γιαξ, αηδία, δεν έχει τσανς. Επήραν με σπίτι, εφκάλαν με πάνω που τες σκάλες, τζαι είπα τους καληνύχτα. Εξύπνησα τον παπά μου τζαι είπα του ότι είμαι μεθυσμένη (που το φόο μου ότι έννα πνιώ που τον εμετό μου μες στη νύχτα).
Εσταματήσαν (ευτυχώς) οι εμετοί, αλλά για την επόμενη μέρα, ήμουν ακόμα ζαλισμένη. Θυμούμαι να στέκουμαι μες στη μπανιέρα να κάμω μπάνιο, κάτω που το νερό, τζαι να βλέπω τα σαμπουάν κλπ στην απέναντι άκρη της μπανιέρας να έρκουνται κοντά μου τζαι να πηαίνουν μακριά, ξανά και ξανά. Alcohol intoxication που εν θέλω να ξαναπάθω ποτέ ποτέ ποτέ στη ζωή μου.
Χωρίς νόημα, χωρίς λόγο, χαλά οσυ την όποια διάθεση και την όποια στιγμή είχε potential.