Meet the Caller

Η κουβέντα που έγινεν εδώ ήταν προς το τέλος των Χριστουγεννιάτικων διακοπών. Έχουμεν λοιπόν και λέμεν, ξεκινά ο καινούργιος χρόνος μαζί του και τα σχολεία και τα ιδιαίτερα.

Ένα αστείο γεγονός, η μάμα μου, βλέποντας εμένα και την αδερφή μου να ψηλώνουμεν όπως τα κυπαρίσσια, έγραψεν μας βόλεϊ στο γυμνάσιο. Πέντε χρόνια μετά, είμαστε σε όμιλο, παίζουμε σε πρωταθλήματα, πάμε στο εξωτερικό κλπ. Εντάξει, εν είμαστε και οι βασικές παίκτριες της ομάδας, και όσο παράξενο και αν ακούγεται, η αδερφή μου κι εγώ είμαστε οι πιο κοντές (μια κορούα είναι 190!!). Το καλόν μας είναι ότι είμαστε πάρα πολλά γρήγορες και ευκίνητες.

Έχουμεν και λέμε, προπόνηση κάμνουμεν σε ένα λύκειο δύο φορές την εβδομάδα το απόγευμα και αμέσως μετά που εμάς είναι τα αγόρια. Έχουμεν το καθορισμένο, την πρώτη προπόνηση του χρόνου να κάμνουμεν μία μικρή εκδήλωση με τους αθλητές και τις οικογένειες τους και μετά να παίζουμεν διάφορα παιχνίδια.

Μετά που τζίνο το τηλεφώνημα, περίμενα πως και πως να ξαναξεκινήσουν οι προπονήσεις για να δω ποιός εν τούτος ο Άλεξ.

Η μέρα ήρθε...

Μπλα μπλα ομιλίες μπλα μπλα βραβεύσεις μπλα μπλα βασιλόπιττα.  Εγώ όμως να θωρώ δεξιά και αριστερά, με το ραντάρ μου ανοικτό στο φουλ, να προσπαθώ να τον έβρω. Ένα που τα αρνητικά μου είναι ότι δεν θυμάμαι ονόματα...μπορεί να ξέρω ούλη την ιστορία της ζωής κάποιου αλλά να σπάζω να θυμηθώ πως τον λαλούν και στο τέλος να καταλήγω σε κανένα "Ρε!" "Κόρη!" "Τζίνος" "Τζίνη" "Εσύ".

Ακόμα χειρότερο, στον αθλητισμό, υπάρχει μία τάση να αποκαλείς τον άλλον με το επίθετο του. Έχει πλάσματα, που μόλις μάθω το όνομα τους είμαι κάπως "Αμάν! Μα το μιτσή σου εν Νικηφόρος; Χάχχαχα, είχα σε πιο πολλά για Μάριο ή κάτι".

Εν πάση γουέι, σε κάποια φάση πιάνει το αυτούιν μου μια κουβέντα που εγίνονταν που πίσω μου.

"Ρε Άλεξ..." ωχ αμάν! "Τι έγινεν τελικά τα Χριστούγεννα με το θέμα;"

"Έφα χυλόπιτα, έτο τι έγινεν. Έκλεισεν μου το τηλέφωνο μες τα μούτρα." Εν τούτος! Εν τούτος!

Χώρις να το σκέφτομαι, εγύρισα πίσω να τους δω. Εμείναν και οι τρεις και εβλέπαν με με έναν ύφος 'αμάν άκουσεν μας'. 

"Ποιός εν ο Άλεξ;" ρωτώ προστακτικά. Δείχνουν μου τζίνον που ήταν μες την μέση τους. Σκανάρω τον που πάνω ως κάτω. Memory loading....

Τα μάτια μου βλέπουν στο ύψος του στήθους του, που σημαίνει ότι πρέπει να είναι κάπου στο 195 και πάνω. Μελισσιά μάτια, με λίον πράσινο γυρώ-γυρώ. Ξανθοκαστανό μαλλί, κοντό αλλά λίον ασυγύριστο. Κάπως έτσι:

Α ναι! Είχεν και ένα stretching piercing στο ένα του αυτί. Είχεν το πιο ωραίο face bone structure που είδα, αρρενωπό όπως του ηθοποιού στην φώτο αλλά χωρίς το διπλοσάγονο (προσέχω τα πιο παράξενα πράγματα πας τον άλλον).

"Είσαι η Καττού εν νεν; Η αδερφή της Έλενας;" ρωτάμε κάπως διστακτικά.

"Ναι, η μεγάλη," θωρώ τον να κοκκινίζει, ειδικά τα αυτιά του they were on fire (ήβρα το κάπως cute) "Κοίτα, μπορώ να σου μιλήσω προσωπικός μετά;" ψιθυρίζω, γνέφει με το κεφάλι του καταφατικά και γυρίζω μπροστά γιατί σε λίον ξεκινούσαν οι βραβεύσεις.

Ακούω έναν βαρύ αναστεναγμό που πίσω αλλά δεν τολμώ να ξαναγυρίσω. Εμείναν σιωπηλοί και οι τρεις τους ως το τέλος των ομιλιών.

Καρτέρα για την συνέχεια...