Explain to the Caller

Σόρρυ που άργησα και σας βασάνισα στο προηγούμενο ποστ, είχα διαγωνίσματα τούτη την εβδομάδα (οι χαρές του μαθητή) αλλά σήμερα τελείωσα.

Η συνέχεια που δαμέ ...

Τελειώνουν οι ομιλίες και τα μπλα μπλα. Είχεν διάφορα αλμυρά να τσιμπήσουμεν ποτζί ποδά, εκατάλαβες. Ψάxνω να δω που χάθηκεν ο Άλεξ, ήθελα να τον βρω και να του εξηγήσω τι έγινεν, να είμαι ειλικρινής μαζί του.

Εκάθονταν σε μια γωνιά μόνος του, με ένα βλέμμα πολλά καταθλιπτικό. Πάω κοντά του, λαλώ του να πάμεν έξω.



"Ετηλεφώνησες μες τα Χριστούγεννα της αδερφής μου, εν νεν;"
"Είπεν σου κάτι η Έλενα;" Αν και ψιλόλιγνος γίγαντας είχεν μάτια χαμένου κουταβιού. Προσπαθούσα να φανταστώ πόσο ντροπιασμένος πρέπει να ένιωθε. Ή και πόσο θα ένιωθε μόλις του έλεγα την αλήθεια. Εισπνέω βαθιά τον κρύο αγέρα στην προσπάθεια μου να γεμίσω τα στήθη μου με θάρρος.
"Όι, εν νεν τούτο. Βασικά, ήμουν εγώ που απάντησα το τηλέφωνο της." Σηκώνω το βλέμμα μου από το έδαφος και τον κοιτάζω ίσσια (τρόπος του λέγει, ρέσει με μια κεφαλή και βάλε) στα μάτια. Κι εκεί μπροστά μου, βιώνω την εκπληκτική μεταμόρφωση ενός ανθρώπου σε παντζάρι!
"Αλήθκεια; Αμάν! Τι έκαμα; Εξομολογήθηκα σε λάθος άνθρωπο. Εχμ...είμαι τέλια βλάκας," εντάξει, εν ήταν καθαρά δικό σου φταίξιμο "Περίμενε..." ξαφνικά τα μάτια του σπινθήρισαν και στο πρόσωπο του εμφανίστηκε ένα χαμόγελο ανακούφισης "Τούτο σημαίνει πως δεν με απέρριψεν, σωστά;"
"Ναααααι..."
"Χα! Ήντα ωραία! Τέλεια!" Τώρα τα μάτια του έμοιαζαν με αυτά ενός αθώου κουταβιού - εν μπορώ να σταματήσω να τον σκέφτομαι σαν ένα μικρό σπάνιελ κόκερ να σούζει την ουρά του ποτζί ποδά (έχεις κι εσύ την τάση να φαντάζεσαι τον άλλον πως θα ήταν σαν ζώο; Εμένα είπαν με πιθηκούι και αντιλόπη).

Η αδερφή μου, που δεν έχει ιδέα πως υπάρχει κάποιος που την θέλει τόσο πολύ, δεν μπορώ παρά να την ζηλέψω λίγο.

"Εν της είπα τίποτε της αδερφής μου ακόμα. Αλλά, ξέρεις το ότι έχει φίλο;" Καθόμαστε κάτω.
"Ναι, ξέρω το," το λοιπόν, εν να τον δέρω! Σταμάτα! Μεν μου χωρίσεις τα παιθκιά! "Τον Σεπτέμβρη ήρθα σε τούτον το όμιλο και την πρώτη μέρα που είδα την αδερφή σου, ερωτεύτηκα την με την πρώτη ματιά," μεν μου λαλείς έτσι πράματα, εν θέλω να ξέρω "έτσι χαμογελαστή και με ενέργεια," ναι εν λίον χαζοχαρούμενη η μιτσιά "για πρώτη φορά εσκέφτηκα.... βασικά... ήταν το πρώτο κορίτσι που με έκανε να σκεφτώ 'Τι όμορφη'...." όοοοοοκεεειιιι... κανεί! Σταμάτα!!!! Γιατί όμως δεν μπορώ να του πω να σταματήσει; Απλά γυρίζω το κεφάλι μου ελάχιστα και τον παρακολουθώ. Έτσι, όπως καθόμασταν και οι δύο κάτω στο κρύο πεζοδρόμιο, εκείνος μιλούσε με ενθουσιασμό για την αδερφή μου κι εγώ προσπαθούσα να φανταστώ πως είναι να ερωτεύεσαι τον άλλον με την πρώτη ματιά.

Τον κοιτάζω...

Και προσπαθώ να καταλάβω...

Τα μάτια μου γλιστρούν στις γωνίες του προσώπου του και ακολουθούν τα χείλη του καθώς κινούνται. Ακούω τη μπάσο φωνή του χωρίς να ακούω τι πραγματικά λέει.

Και κάτι μέσα μου...αυτό που ένιωσα όταν άκουσα την εξομολόγηση του...κάτι δημιουργείται, κάτι παίρνει μορφή...

"Άτε! Πάμεν μέσα! Εκρύωσα." Πετάσσομαι γρήγορα λες και με κτύπησαν με taser.

Περπατώντας πίσω πέσαμε πάνω σε τρεις μανάδες οι οποίες είχαν βγει έξω να καπνίσουν *sigh* εν βρίσκω καλύτερο επίθετο από το πρίχτισσες για να τις περιγράψω. Τα λόγια τους είναι όπως τα machine guns... Ready. Set. Dodge!

"Είσαι η αδερφή της Έλενας;"

"Ναι, είμαι η μεγάλη"

"Μα εν την είδα σήμερα, εν ήρθεν;"

"Οί, εν άρρωστη, κρεβατωμένη"

"Μάνα μου ρε, περαστικά της. Πολλά καλή μιτσιά τούτη η Έλενα. Όμορφη, έξυπνη, γλυκός χαρακτήρας. Ξέρω την που τόοοση" (βλέπε ~166cm όταν εξεκινήσαν με)

"Μα είσαστε οι δίδυμες Κάττου;" (χαχα, Καττού Κάττου αστείο εν νεν; ναι; όι; όι α... σόρρυ εν εμπορούσα να σκεφτώ καλύτερο επίθετο)

"Βασικά όι, εν είμαστε δίδυμες. Ρέσσω την έντεκα μήνες"

"Αααα... τώρα εξηγήτε" τι ααααα; αυκά! Ανακάλυψες την χαλλουμόπιττα ή κάτι;

"Γιατί το λες αυτό;" έλα να περνάμε στην επίθεση, πε μας να δούμεν

"Όι ρε, εν το εννοώ που κατζία, έτω απλώς...." νιώθω τους καπνούς να φκαίνουν που τα αυτιά μου, προσπαθώ όμως να κρατήσω το χαμόγελο μου.

"Εν μοιάζετε καθόλου ασπούμεν"

"Η Έλενα ντύνεται όπως το μοντέλο τζίολας εν νεν; Πολλά ωραίο το στυλ τζίνης της μιτσιάς" οί όντως, εν φασσιονίστα

"Ναι ναι, αρέσκει της πολλά η μόδα. Εν τζαι, πολλοί λαλούν μας ότι εν μοιάζουμεν"

"Είσαι πιο ψηλή της;"

"Όι, απλά φαίνομαι έτσι"

"Εν επειδή είσαι παστόρεγγα. Πρέπει να τρώεις! Πόσα κιλά είσαι;" τόσα! "Μα μόνο; Μάνα μου γιατί εν τρώεις;"

"Είχα διατροφικές διαταραχές το καλοκαίρι και εν που τότε που έχασα πολλά κιλά"

"Όι, όι. Πρέπει να τρώεις και να γεμίσεις λίον..." με παίρνει που τον αγκώνα, τραβάμε τσας κοντά της, ρίχνει ένα γρήγορο βλέμμα στον Άλεξ "Τα αγόρια προτιμούν τις κορούες να έχουν λία..." άφηκεν το έτσι φλου για να πιάσω το υπονοούμενο...επιάμεν το, επιάμεν το.

"Χαχα, εν να προσπαθήσω" απαντώ με ένα χαμόγελο

"Οκέι, πρέπει να πάμεν μέσα να αλλάξουμεν για το παιχνίδι. Μπάι." Πιάνει με τζίνος τωρά που τον αγκώνα και με γρήγορα βήματα απομακρυνόμαστε.

Fuck you... and you and you

"Είσαι καλά;" ρωτάμε πριν να μπούμεν μέσα.
"Ναι, γιατί το λαλείς τούτο;"
"Επειδή φαίνονταν λες και ήταν να κλάψεις," ρίχνω του ένα σοβαρό βλέμμα "...ή να δολοφονήσεις κάποιον."
"Εεε; Εν νεν τίποτε"
"Όκει τότε... Ένιγουέι, πρέπει να πάμεν να αλλάξουμεν. Ευχαριστώ που με ενημέρωσες για το θέμα. Τα λέμε"

Αφού το έχω συνηθίσει.......αφού έχω μάθει πια να μην δείχνω ότι με πειράζουν τα σχόλια τους...πως με κατάλαβε;