Συνεχίζοντας από εκεί που μείναμε, ο Σεπτέμβρης μόλις είχεν ξεκινήσει (όπα, μα έκοψα πολλά πίσω τελικά! Πρέπει να στρωθώ στα έντρυς) με την νέα χρονιά είπα να κάμω κάτι για το οποίο οι ζωές πολλών ανθρώπων εδιακινδύνευσαν - να μάθω να οδηγώ!
Κάμνω έτο ένα-δύο-τρία μαθήματα, και ούφου, συνειδητοποιώ ότι όπως ο Άινσταϊν και ο Μπιγκ Μπαγκ Σέλντον, έτσι και εγώ, παρά τον τόοοοοοοοοοοοσο (δα) νου μου δεν μπορώ να τελειοποιήσω την τέχνη της οδήγησης (ήντα τελειοποίηση, δαμε ούτε καν -ποίηση ασπούμεν, πόσον μάλλον τέλειο- ημίsh).
Μα τι θώρε στον δρόμο και όι τις βιτρίνες. Μα τι clutch, ταχύτητα, άιστο, πεζίνα, clutch, δευτέρα. Μα τι χειρόφρενο. Μα τι θώρε τα σήματα. Μα τι μεν προσπερνάς αν η γραμμή δεν είναι διακεκομμένη. Πολλή δουλειά τούτο το οδήγημα. Πολλήν συγκέντρωση και πολλά βαρετό.
Με την δασκάλα μου όμως, όλα μέλι και γάλα. Γελάμεν, λαλούμεν τα αστεία μας, λαλεί με φρενοκομείο, αναλύουμεν την ζωή γυρίζοντας την Λευκωσία και τα περίχωρα της. Ήταν Πέμπτη, μπορεί και Παρασκευή, ήμουν μες το λεωφορείο μου και επέστρεφα σπίτι τελίως εξουθενωμένη. Η σκέψη ότι είχα μάθημα οδήγησης σε μία ώρα με κούραζε ακόμα πιο πολύ, ούτε καν να κόψω έναν ύπνο για θκιο ωρίτσες. Φκάλω την ιδρωμένη φανέλα του σχολείο, φορώ ένα απλό τανκ τοπ, λίον αποσμητικό, τα μαλλιά μου ήταν πιασμένα πάνω αλλά εφαίνουμουν όπως την κόρη της Ξαξού... Έ ολάν, σικκιμε.
Ακούω την πουρού κάτω. Βουρώ, πιάνω τα λεφτά, τα κλειδιά και το κινητό. Μπαίνω μες το αυτοκίνητο. Γειά σου. Γειά σας.
Μα, wait a minute...
Πάντα πριν που εμένα είχεν έναν μαλάκα που είχεν που την πρώτη ημέρα που μου έριχνεν σπόντες πλυμένες στο δηλητήριο, για το οδήγημα μου. "Εν να μας ττουμπάρεις σήμερα?", "Μα ακόμα συνεχίζεις και κάμνεις μαθήματα? Παρέτα ολάν".... κξξλκθξοιςξσκφκφκξ τα νεύρα μου.
Όμως τζίνη την μέρα τίποτε. Κανένα σχόλιο από το πίσω κάθισμα. Χμμ. Ύποπτο. Κατεβάζω τσας το καθρεπτάκι και θωρώ κάτι ξανθά μαλλούθκια και μαύρα γυαλιά, όλα να χάνονται στο χίλια-μέγκα-βατ χαμόγελο που μου έριχνεν το Εγγλεζούιν.
"Χαλόου" λαλεί μου. Εγυάλισεν το μάτι μου! Γυρίζω ούλη, έτσι στρίφκω το κορμί μου και με ένα (ολίγον creepy) χαμόγελο απαντώ του.
"Ο, χαλόου δέαρ". Συστηνούμασται.
Λαλεί μου η δασκάλα μου να ξεκινήσουμεν, ξερωκαταπίνω... Ότι "καλή" εντύπωση εκάμαμεν του κοππελουθκιού, θα εξαφανιστεί μόλις κατεβάσω τζίνο το χειρόφρενο.
Περνούν δέκα λεπτά.
Αριθμός τουμπαρίσματων: 0
Αριθμός θυμωμένων πουρούδων προς εμένα: 0
Αριθμός σταρταρίσματος: 0.
Πάμεν καλά, πάμεν καλά. Εκατάφερεν και η δασκάλα μου να ηρεμήσει για λίγο. Ξαφνικά, ξεκινά το εγγλεζούιν τις τίπικαλ ερωτήσεις για να ανοίξει κουβέντα. Πότε εν η εξετάση σου, πόσο χρονών είσαι, τι σχολείο πάεις κλπ κλπ. Εφκήκαμεν και συνομήλικοι.
Αλλά βρε όμορφο παιδί μου, ήδη όλο το multitasking μου είχε περιοριστεί στο οδήγημα και να σε κρυφοθωρώ που το καθρεφτούιν, τι μου αρκέφκεις συζήτηση τωρά... Δεν μου έκαμνεν η καρδιά μου να του πω "Οδηγώ, δεν μπορώ να κάμνω κουβέντες" και σαν κοινωνικό πλάσμα όσπου να τον αφήκουμεν σπίτι του είχαμεν αναλύσει τις αγαπημένες μας ταινίες. Όπως κατεβαίνει, όου μάι γκούτνες, είδα τον σε όλο του το μεγαλείο (αφαιρεσε πρόστυχο υπονούμενο και συνέχισε), εννοώντας: το κορμί του, το ανάστημα του, τα ρούχα του. Και ααατς, εφορούσεν στενό πουκάμισο σε γκρίζους χρωματισμούς και ενα τζιν γκρίζο. Δεν βλέπεις συχνά έναν νέο να είναι ντυμένος κάπως casual formal με το πουκαμισούιν του αλλά damn, it was sexy. Λεπτός, ψηλός, όι όι, κάμνει μας!
Έτσι όπως λαλούμεν πάι-πάι και γυρίζει και φέφκει, πιάνω το χέρι της δασκάλας μου και λαλώ της, "Πότε εν το επόμενο του μάθημα; Ξαναβάρμε μετά που τζίνον!". Κρυφοχαμογελά. Μετά από καιρό θα μάθω ότι η γεναίκα, δύο αγαπημένους μαθητές είχε εκείνη την εποχή: η πρώτη ήμουν εγώ γιατί εκάμναμεν το παναΐρι μας και είχαμεν γινεί φιλενάδες, και ο δεύτερος ήταν ο Εγγλέζος επειδή παρότι όσο και εκαταφέρναν να εξηγηθούν οι δύο τους, μου είχεν πει πως ήταν ο πιο ευγενικός, χαρούμενος και φιλικός. Καθώς κάποτε είχαμε μιλήσει για σχέσεις, και είπα της και τα δικά μου, από τότε είχε αποφασίσει να με κανονίσει με το παιδί.
Τρεις εβδομάδες μετά από εκείνη την συνάντηση, την ενημερώνουμεν, to her surprise, ότι τα είχαμε φτιάξει. Εννιά μήνες μετά... ένα παιδί γεννήθηκε!
JUST KIDDING!!!
Εννιά μήνες μετά, ακόμα είμαστε μαζί και η δασκάλα (με την οποία εκράτησα επαφή, ναι μετά που έξι μήνες μαθήματα και μία αποτυχημένη εξέταση εκατάφερα και έπιασα την άδεια, woohooo!) έκαμεν dibs να εν η δεύτερη κουμπάρα. Εννιά μήνες και πάμεν δυναμικά ερωτευμένοι για τον δέκατο όσο σαχλό και αν ακούγεται.
Ναι, i know, εν λίον σοκ τούτη η αλλαγή. Δαμε στο προχτεσινό έντρυ έκλαια και οδύρουμουν για τον άλλον. Υποτίθεται ήταν να έκαμνα catch up with the events αλλά οι εξετάσεις μου κτυπήσαν την πόρτα. Ήντα και τωρά που γράφω, έχω εξέτασει σε 5 ώρες, μαθηματικά FP2. Έρκεται καλοκαίρι όμως και κάμποσα εγίναν μες σε τούτους τους μήνες έχει που τον Σεπτέμβρη - εν να προσπαθήσω να τα γράψω όλα και να επαναφέρω πίσω το Μπλακ Κατ.
Για να μεν το κλείσω λίον άκυρα το έντρυ, το όνομα του νέου μας χαρακτήρα είναι Τζον. Μίστερ Τζον Ινγκλιsh.
Ακούω την πουρού κάτω. Βουρώ, πιάνω τα λεφτά, τα κλειδιά και το κινητό. Μπαίνω μες το αυτοκίνητο. Γειά σου. Γειά σας.
Μα, wait a minute...
Πάντα πριν που εμένα είχεν έναν μαλάκα που είχεν που την πρώτη ημέρα που μου έριχνεν σπόντες πλυμένες στο δηλητήριο, για το οδήγημα μου. "Εν να μας ττουμπάρεις σήμερα?", "Μα ακόμα συνεχίζεις και κάμνεις μαθήματα? Παρέτα ολάν".... κξξλκθξοιςξσκφκφκξ τα νεύρα μου.
Όμως τζίνη την μέρα τίποτε. Κανένα σχόλιο από το πίσω κάθισμα. Χμμ. Ύποπτο. Κατεβάζω τσας το καθρεπτάκι και θωρώ κάτι ξανθά μαλλούθκια και μαύρα γυαλιά, όλα να χάνονται στο χίλια-μέγκα-βατ χαμόγελο που μου έριχνεν το Εγγλεζούιν.
"Χαλόου" λαλεί μου. Εγυάλισεν το μάτι μου! Γυρίζω ούλη, έτσι στρίφκω το κορμί μου και με ένα (ολίγον creepy) χαμόγελο απαντώ του.
"Ο, χαλόου δέαρ". Συστηνούμασται.
Λαλεί μου η δασκάλα μου να ξεκινήσουμεν, ξερωκαταπίνω... Ότι "καλή" εντύπωση εκάμαμεν του κοππελουθκιού, θα εξαφανιστεί μόλις κατεβάσω τζίνο το χειρόφρενο.
Περνούν δέκα λεπτά.
Αριθμός τουμπαρίσματων: 0
Αριθμός θυμωμένων πουρούδων προς εμένα: 0
Αριθμός σταρταρίσματος: 0.
Πάμεν καλά, πάμεν καλά. Εκατάφερεν και η δασκάλα μου να ηρεμήσει για λίγο. Ξαφνικά, ξεκινά το εγγλεζούιν τις τίπικαλ ερωτήσεις για να ανοίξει κουβέντα. Πότε εν η εξετάση σου, πόσο χρονών είσαι, τι σχολείο πάεις κλπ κλπ. Εφκήκαμεν και συνομήλικοι.
Αλλά βρε όμορφο παιδί μου, ήδη όλο το multitasking μου είχε περιοριστεί στο οδήγημα και να σε κρυφοθωρώ που το καθρεφτούιν, τι μου αρκέφκεις συζήτηση τωρά... Δεν μου έκαμνεν η καρδιά μου να του πω "Οδηγώ, δεν μπορώ να κάμνω κουβέντες" και σαν κοινωνικό πλάσμα όσπου να τον αφήκουμεν σπίτι του είχαμεν αναλύσει τις αγαπημένες μας ταινίες. Όπως κατεβαίνει, όου μάι γκούτνες, είδα τον σε όλο του το μεγαλείο (αφαιρεσε πρόστυχο υπονούμενο και συνέχισε), εννοώντας: το κορμί του, το ανάστημα του, τα ρούχα του. Και ααατς, εφορούσεν στενό πουκάμισο σε γκρίζους χρωματισμούς και ενα τζιν γκρίζο. Δεν βλέπεις συχνά έναν νέο να είναι ντυμένος κάπως casual formal με το πουκαμισούιν του αλλά damn, it was sexy. Λεπτός, ψηλός, όι όι, κάμνει μας!
Έτσι όπως λαλούμεν πάι-πάι και γυρίζει και φέφκει, πιάνω το χέρι της δασκάλας μου και λαλώ της, "Πότε εν το επόμενο του μάθημα; Ξαναβάρμε μετά που τζίνον!". Κρυφοχαμογελά. Μετά από καιρό θα μάθω ότι η γεναίκα, δύο αγαπημένους μαθητές είχε εκείνη την εποχή: η πρώτη ήμουν εγώ γιατί εκάμναμεν το παναΐρι μας και είχαμεν γινεί φιλενάδες, και ο δεύτερος ήταν ο Εγγλέζος επειδή παρότι όσο και εκαταφέρναν να εξηγηθούν οι δύο τους, μου είχεν πει πως ήταν ο πιο ευγενικός, χαρούμενος και φιλικός. Καθώς κάποτε είχαμε μιλήσει για σχέσεις, και είπα της και τα δικά μου, από τότε είχε αποφασίσει να με κανονίσει με το παιδί.
Τρεις εβδομάδες μετά από εκείνη την συνάντηση, την ενημερώνουμεν, to her surprise, ότι τα είχαμε φτιάξει. Εννιά μήνες μετά... ένα παιδί γεννήθηκε!
JUST KIDDING!!!
Εννιά μήνες μετά, ακόμα είμαστε μαζί και η δασκάλα (με την οποία εκράτησα επαφή, ναι μετά που έξι μήνες μαθήματα και μία αποτυχημένη εξέταση εκατάφερα και έπιασα την άδεια, woohooo!) έκαμεν dibs να εν η δεύτερη κουμπάρα. Εννιά μήνες και πάμεν δυναμικά ερωτευμένοι για τον δέκατο όσο σαχλό και αν ακούγεται.
Ναι, i know, εν λίον σοκ τούτη η αλλαγή. Δαμε στο προχτεσινό έντρυ έκλαια και οδύρουμουν για τον άλλον. Υποτίθεται ήταν να έκαμνα catch up with the events αλλά οι εξετάσεις μου κτυπήσαν την πόρτα. Ήντα και τωρά που γράφω, έχω εξέτασει σε 5 ώρες, μαθηματικά FP2. Έρκεται καλοκαίρι όμως και κάμποσα εγίναν μες σε τούτους τους μήνες έχει που τον Σεπτέμβρη - εν να προσπαθήσω να τα γράψω όλα και να επαναφέρω πίσω το Μπλακ Κατ.
Για να μεν το κλείσω λίον άκυρα το έντρυ, το όνομα του νέου μας χαρακτήρα είναι Τζον. Μίστερ Τζον Ινγκλιsh.
